W ostatnia sobotę listopada Borussie Dortmund czekało spotkanie z VFL Wolfsburg. Drużyna z Dolnej Saksonii nie najlepiej rozpoczęła sezon pod wodzą Marca Van Bommela. Florian Kohfeldt to już drugi szkoleniowiec ekipy Wilków w tym sezonie. Po objęciu drużyny przez niego zespół zaczął solidnie punktować, co oznaczało dość wymagający wyjazd biorąc pod uwagę jakość kadry jaką do dyspozycji miał Marco Rose. Borussia zdobyła w tym spotkaniu cenne trzy punkty pokonując gospodarzy 1:3, co dodatkowo podgrzewa atmosferę przed Der Klassikerem, bo strata do Bayernu wynosi zaledwie jeden punkt.
Wyjście spod pressingu
Borussia Dortmund próbując wyjść spod pressingu bazowała na ustawieniu 4-2-3-1. Wolfsburg wykonywał skok pressingowy stosując asymetryczne ustawienie. Weghorst razem z Nmechą naciskali na Akanjiego i Hummelsa. Lukebakio wywierał presje na Schulzu, a Roussillon Meuniera. Arnold i Vranckx odpowiadali za Dahouda i Cana. Pozostała czwórka Baku, Lacroix, Guilavogui i Brooks tworzyli linie obrony, która znajdowała się w sytuacji 4v4 z Brandtem, Reusem, Malenem i Wolfem. Jak można łatwo zauważyć lewy wahadłowy i lewy napastnik gospodarzy znajdowali się wyżej na boisku niż prawy napastnik i prawy wahadłowy. To charakterystyczny sposób wykonywania pressingu w systemie 5-2-3. Celem wysokiego pressingu VFL było zablokowanie środka i zmuszenie BVB do gry skrzydłami, gdzie próbowało odebrać piłkę.
Borussia rozwiązywała ten problem następująco. Środkowi obrońcy podawali piłkę do Meunier, który był atakowany przez lewego wahadłowego. Dahoud wykonywał ruch za plecami zawodnika Wolfsburga, gdzie powstawała wolna przestrzeń, a Meunier podawał najczęściej piłkę wzdłuż linii. Mimo, że Dahoud był kryty to posiadał przewagę pozycyjną w ataku. Bardzo często do linii zbiegał ktoś z czwórki ofensywnej Borussen.
Atak pozycyjny
Podopieczni Floriana Kohfeldta w średnim i niskim pressingu stosowali ustawienie 5-4-1. Najbardziej wysunięty był Wout Weghorst, który próbował zmusić stoperów Borussen do wybrania kierunku ataku. Środkowi pomocnicy Borussii wykonywali ruch za plecy bocznych pomocników Wilków, kiedy oni doskakiwali do bocznego obrońcy BVB. W ten sposób umożliwiali podanie piłki do nich piłki oraz posiadali przewagę pozycyjną. Bardzo często Marco Reus obniżał ustawienie absorbując uwagę jednego ze środkowych obrońców i tworzyła się przestrzeń do zagrania długiej piłki. Cechą charakterystyczną ataku pozycyjnego była również duża wymienność pozycji między Reusem, Wolfem, Brandtem i Malenem. Utrudniało to piłkarzom gospodarzy krycie, ponieważ stosowali oni krycie 1v1.
Wysoki i średni pressing
BVB pressowała trójką zawodników z przodu Brandtem, Malenem oraz Wolfem, którzy podczas skoku pressingowego znajdowali się w sytuacji 3v3 z trójką środkowych obrońców. Niżej ustawiony był Reus, który krył Arnolda. Asekuracje w środku pola zapewniali Can z Dahoduem. Jeżeli piłka trafiła do wahadłowych Wilków to Brandt lub Wolf doskakiwali do nich. Meunier i Schulz doskakiwali do bocznych napastników Wolfsburga, a Hummels i Akanji odpowiadali za krycie Weghorsta. Ciekawym pomysłem na ominięcie pressingu było schodzenie Baku do środka, kiedy Lacroix posiadał piłkę, aby utworzyć linie podania do środka. Nico Schulz nie mógł doskoczyć do niego, ponieważ stworzyła by się duża wolna przestrzeń na skrzydle.
W średnim pressingu Borussen ustawieni byli w formacji 4-2-3-1. Prawy środkowy obrońca Lacroix stosował koncept prowadzenia piłki do skupienia. Prowadził piłkę na wprost Juliana Brandta, który nie wiedział, czy doskoczyć do zawodnika VFL, czy pokryć Baku. Dodatkowo w półprzestrzeni poruszali się Lukebakio lub Vranckx. Umozliwiali oni zagrania wertykalnego podania. Ominięcie Brandta powodowała stworzenie się przewagi liczebnej i pozycyjnej na skrzydle.
Warto zwrócić także uwagę na przejście z obrony do ataku Wolfsburga. Po przejęciu piłki zagrywali oni piłkę na ich prawe skrzydło, gdzie dążyli do stworzenia przewagi 2v1 nad Schulzem stosując obieg zawodnika z piłką. Obrońca BVB nie wiedział, do którego zawodnika doskoczyć i w ten sposób gospodarze zdobyli bramkę.
