Nad przepaścią...

Należę do tej grupy kibiców, dla której mecz nie kończy się wraz z ostatnim gwizdkiem sędziego. Emocje związane z grą zastępuje analiza tego co widziałem. Raz te rozmyślania trwają krócej, raz dłużej, jest to uzależnione od wyniku, sposobu gry, prezentowanego poziomu czy klasy rywala. W każdym razie do następnego meczu głowa jest przeważnie wyczyszczona i gotowa na przyjęcie kolejnej porcji futbolowych bodźców.

Od jakiegoś czasu ten schemat mojego zachowania uległ zakłóceniu. W Dortmundzie bowiem nagromadziło się tyle problemów związanych z klubem, że po prostu brakuje czasu na radzenie sobie z nimi na bieżąco, na ich zrozumienie. Ledwo człowiek zaczyna coś sobie układać w głowie, a już otrzymuje kolejną porcję czegoś, do czego do tej pory nie był przyzwyczajony - tym czymś są sportowe upokorzenia.

To, że w ostatnich sezonach byliśmy regularnie rozbijani w Monachium już weszło w krew. Ciągle boli, ale z roku na rok jakoś mniej. Inni podobne lanie zbierali od nas, można więc było sobie jakoś tę dominację Bayernu powetować. Ostatnio jest z tym jednak coraz gorzej. W trwającej kampanii przegraliśmy już tyle meczów z teoretycznie słabszymi rywalami, że pora bić na alarm. Augsburg, Kolonia, Stuttgart, Union, Freiburg czy traktowany jak porażka remis z Mainz - takim bilansem do tej pory uraczyli nas nasi ulubieńcy. Nie dziwi zatem, że taki kibic o takiej charakterystyce jak ja ma aż nadto powodów do zmartwień i ciągle zadaje sobie to samo pytanie: Gdzie leży problem?

Analizowałem różne aspekty takiego stanu rzeczy, zarówno jeśli chodzi o funkcjonowanie zespołu na boisku czy poza nim, o decyzje podejmowane przez ludzi za niego odpowiedzialnych, o reakcje samych piłkarzy na coraz częstsze niepowodzenia, czy też podejmowane próby zaradzenia kłopotom. Było to o tyle utrudnione, że jestem przecież daleko od miasta, stadionu czy ośrodka treningowego i wszystkie swoje przemyślenia mogłem opierać tylko na wiadomościach, które dostawały się do mediów. Ale czułem, że mimo to muszę chociaż spróbować zrozumieć dlaczego z klubu, który powinien aspirować do najwyższych miejsc w lidze powoli stajemy się zwykłymi chłopcami do bicia. Ze zdziwieniem zauważyłem, że te przemyślenia prowadzą mnie coraz dalej od dnia dzisiejszego. Zaczęło do mnie docierać, że nasze aktualne kłopoty mają swoje źródła we wcześniejszych latach, że wzięły się z mniejszych lub większych zaniedbań, których na czas nie usuwano. Zaczęło do mnie docierać, że od strony sportowej tak naprawdę od kilku sezonów stoimy praktycznie w miejscu, że wszechobecny minimalizm zabija wielki potencjał jaki temu klubowi dała praca Jurgena Kloppa. Mimo to ciągle nie potrafiłem sobie odpowiedzieć na pytanie - dlaczego? Dlaczego ciągle powiększa się przepaść dzieląca nas od Bayernu, dlaczego w krajowym pucharze odpadamy w jego wcześniejszych fazach, dlaczego w Europie emocje dla nas kończą się właściwie zanim inni zaczną grać na poważnie, dlaczego mając praktycznie sezon w sezon mocniejszą kadrę bogatą w nieprzeciętnie utalentowanych piłkarzy, których wspomagają doświadczeni i uznani w lidze gracze nie potrafimy z tego faktu wyciągnąć konkretnych sukcesów. Dlaczego?

Im dłużej nad tym myślałem, im więcej elementów zaczynało się układać w jedną całość, tym większe ogarniało mnie przerażenie. Wyłaniał się bowiem wspólny mianownik tego wszystkiego co w temacie czysto sportowym nie grało w Dortmundzie. Z mgły rozmyślań, stawianych pytań i znajdowanych odpowiedzi, z wielu rozmów z innymi kibicami, z porządkowania płynących z nich wniosków i z obserwacji tego co pokazywały media coraz wyraźniej dla mnie stawało się jasnym, że zaczynam rozumieć na co choruje Borussia Dortmund, że wiem co nie pozwala mojemu klubowi wejść na wyższy poziom, co powoduje, że gablota pokryta jest już grubą warstwą kurzu, co a właściwie kto jest odpowiedzialny za marazm w jakim znalazł się klub. Uważam, że głównym winowajcą takiego stanu rzeczy jest Hans-Joachim Watzke.

Nie mam zamiaru wchodzić w jakąkolwiek polemikę dotyczącą zasług prezesa dla BVB, nie jestem idiotą. Gdyby nie on takiej Borussii jaką teraz obserwujemy po prostu by nie było. Koniec, kropka. Ale to już jest historia. Ja zaś odnoszę wrażenie, że Aki tego nie dostrzega. Nie mam najmniejszej wątpliwości, że to właśnie on pociąga za wszystkie sznurki w Dortmundzie, że żadna z decyzji która tam zapada nie ma prawa wejść w życie bez jego zgody. O ile jeszcze te, które dotyczą finansów bronią się bez problemu to te stricte sportowe już zdecydowanie mniej. Pozwolenie na konflikt Tuchel - Mislintat, brak porozumienia z trenerem po zamachu terrorystycznym, fatalnie rozegrana sprawa nowego szkoleniowca po dymisji Bosza, odejście od takiego profilu coacha, który dawał klubowi trofea (Klopp, Tuchel), niekonsekwencja w działaniu względem wcześniejszych wypowiedzi (odejścia Mkchitaryana, Gündogana i Hummelsa w jednym okienku), bezsilność przy dziwnych strajkach Dembele i fochach Aubameyanga, niezrozumiałe dla mnie ciągłe gloryfikowanie Bayernu i jego dominacji w lidze, brak stanowczych reakcji na beznadziejne występy zespołu czy piłkarzy w poszczególnych meczach, bierne przyglądanie się jak zagubiony Favre marnuje w nieprawdopodobny sposób szansę na mistrzowski tytuł, brak nadzoru nad przypadkami braku profesjonalizmu szczególnie wśród młodszych piłkarzy (loty Sancho do Anglii czy jego wręcz nałogowe korzystanie z gier komputerowych), brak jasno postawionych celów przed zespołem czy sztabem szkoleniowym, ciągły minimalizm przed kolejnymi sezonami i stworzenie fabryki piłkarskiej, której głównym zadaniem jest szlifowanie utalentowanych chłopaków, którzy potem za wielkie pieniądze odchodzą do innych klubów traktując Dortmund jako trampolinę do dalszej kariery. Jest to jakiś pomysł na prowadzenie klubu ale gdzieś w tym wszystkim powinno znaleźć się też miejsce na zwycięstwa czy na trofea, w końcu to one tak naprawdę liczą się w sporcie.

W 2017 roku Borussia zdobyła puchar Niemiec, ostatnie poważne trofeum. Niby niedawno, fakt. Ale z każdym kolejnym sezonem jest coraz gorzej i nie byliśmy tak naprawdę nawet blisko powtórki takiego wyczynu. Tymczasem najważniejszy klubowy działacz wydaje się tego nie dostrzegać. Spójrzcie na innych. Bayern prawdopodobnie zdobędzie wszystko co w klubowej piłce jest do zdobycia, znakomitą pracę wykonują w Gladbach, we Frankfurcie czy w Wolfsburgu, ciągle groźny jest Bayer, Mislintat prowadzi fajny projekt w Stuttgarcie, znakomicie wygląda Union, Streich we Freiburgu położył podwaliny pod solidność zbudowaną z piłkarzy, których najważniejszą cechą jest praca. A my drepczemy w miejscu marnując sezon w sezon wielki potencjał, tylko dlatego, że pan Watzke wierzy w swoją nieomylność.

Oczywiście część winy spada też na pozostałych wodzów Dortmundu. Zorc, Kehl i Sammer również ponoszą odpowiedzialność za obecny stan rzeczy. Uważam, że ich największym grzechem jest to, że z niezrozumiałego dla mnie powodu pozwalają na takie działania Watzkemu. Jestem tym zszokowany jak byli piłkarze znający futbol od podszewki nie potrafią, a może boją się zareagować na to co się wokół nich dzieje, nie rozumiem tego. Przecież klub w tym sezonie będzie miał poważne problemy z awansem do przyszłorocznej Ligi Mistrzów co będzie katastrofą ze sportowego ale też i finansowego punktu widzenia. To czym przyciągamy dobrych piłkarzy przestanie działać, a konsekwencje tego mogą być dramatyczne.

Co zatem zrobić by odwrócić niekorzystny trend? Prezes Watzke musi przestać mieć jakikolwiek wpływ na aspekty sportowe, to dla mnie oczywiste. Powinien skupić się przede wszystkim na finansach, na tym zna się znakomicie. Resztę muszą wziąć na swoje barki inni ludzie, z pewnością mamy takich w klubie. Zdecydowanie powinniśmy podnieść wymagania wobec zawodników i trenerów, dość już bzdurnych tłumaczeń po kolejnych boiskowych kompromitacjach. Obawiam się, że konieczna będzie też natychmiastowa korekta na stanowisku trenera, Terzic nie gwarantuje absolutnie czwartego miejsca na koniec sezonu. Nie ma już czasu na bierne przyglądanie się wydarzeniom w lidze, dystans który tracimy ciągle się powiększa, a za dwie, trzy kolejki będzie za późno, choć moim zdaniem już jest. Tak źle dawno w klubie nie było, a bez natychmiastowej reakcji będzie jeszcze gorzej.

Jakoś w połowie listopada 2019 roku pisałem, że w Dortmundzie nadszedł czas na zmiany. Minęło 15 miesięcy i ze smutkiem stwierdzam, że ten czas zmarnowaliśmy. Teraz już biję z całych sił na alarm. To ostatni moment na zawrócenie ze złej drogi, kolejne kilka kroków w przód strąci nas w przepaść. Oczywiście nie spadniemy z ligi, nie zaczniemy nagle okupować dolnych rejonów tabeli ale stracimy bezpowrotnie to co udało się wypracować ekipie Kloppa. Konsekwencje tak fatalnie układającego się sezonu będą bardzo duże i będą miały wpływ na kilka kolejnych lat. Trzeba zrobić wszystko by ich uniknąć, a pierwszą sprawą do załatwienia jest ograniczenie wpływu prezesa na sportowe życie klubu.