Najczęściej kupuje na empiku, zwłaszcza, jak jest promocja 3 za 2. Też można fajnie zaoszczędzić.
Forum dyskusyjne
26 lutego 2018, 19:54 [cytuj]
rasiak
Najczęściej kupuje na empiku, zwłaszcza, jak jest promocja 3 za 2. Też można fajnie zaoszczędzić.
Najczęściej kupuje na empiku, zwłaszcza, jak jest promocja 3 za 2. Też można fajnie zaoszczędzić.
26 lutego 2018, 22:28 [cytuj]
Roflmilion
Wydawnictwo Copernicus Center Press,
Książki naukowe i popularnonaukowe. Gdyby coś Tobie albo komuś innemu wpadło w oko to proszę o info to coś się zadziała z ceną
Wydawnictwo Copernicus Center Press,
Książki naukowe i popularnonaukowe. Gdyby coś Tobie albo komuś innemu wpadło w oko to proszę o info to coś się zadziała z ceną
27 lutego 2018, 10:16 [cytuj]
Jasiu85
27 lutego 2018, 18:10 [cytuj]
rasiak
Czytał ktoś komiksy Kinga?
Czytał ktoś komiksy Kinga?
1 marca 2018, 08:50 [cytuj]
Jasiu85
Wg portalu LubimyCzytać komiks/komiksy świetne.
Wg portalu LubimyCzytać komiks/komiksy świetne.
14 maja 2019, 12:04 [cytuj]
liting101
19 maja 2019, 11:57 [cytuj]
Murzyn
Powolność
Stulecie Winnych
Cząstki elementarne
Fabryka Absolutu
Na srebrnym globie
20 maja 2019, 20:15 [cytuj]
Siwy
Ja co do książek to dalej katuję biografie i książki z moich najlepszych pozycji kinowych, właśnie niedawno przyszła do mnie Kompania Braci
Ja co do książek to dalej katuję biografie i książki z moich najlepszych pozycji kinowych, właśnie niedawno przyszła do mnie
20 lipca 2019, 16:00 [cytuj]
woyak
6 września 2019, 11:54 [cytuj]
rasiak
Nie zgodzę się co do Empiku. W zwykłej księgarni, takiej „nie sieciowej” jeśli książka z tylu ma cenę 44,90, to tyle musisz za nią zapłacić. W Empiku takie książki kupowałem bardzo często poniżej 30 złzieleninka post_id=233431 time=1567753614 user_id=13693 powiedział/a:widzę, że polecacie arosa, też lubię no i bonito, ale to ta sama firma tylko nieco iny model biznesowy. Za to empik omijam szerokim łukiem, bo przebitkę mają ogromną, czasem nawet kilkanaście złotych na książce
Nie zgodzę się co do Empiku. W zwykłej księgarni, takiej „nie sieciowej” jeśli książka z tylu ma cenę 44,90, to tyle musisz za nią zapłacić. W Empiku takie książki kupowałem bardzo często poniżej 30 zł
25 listopada 2019, 17:27 [cytuj]
Murzyn
Póki co z bibliotek wszystkie pozycje tejże autorki są wymiecione, a ja skupiam się na czymś innym:
- Germinal, E. Zoli
- Blindsight, Wattsa
- Portret Doriana Graya, Oscara Wilde'a
- Moby Dick, Melville'a
- Płomienie, Brzozowskiego
oraz książki Philipa Dicka
- Ubik
- Kosmiczne marionetki
- Marsjański poślizg w czasie.
Aktualnie jestem w połowie marsjańskiego poślizgu. Świetna książka.
Póki co z bibliotek wszystkie pozycje tejże autorki są wymiecione, a ja skupiam się na czymś innym:
- Germinal,
- Blindsight,
- Portret Doriana Graya,
- Moby Dick,
- Płomienie,
oraz książki
- Ubik
- Kosmiczne marionetki
- Marsjański poślizg w czasie.
Aktualnie jestem w połowie marsjańskiego poślizgu. Świetna książka.
18 kwietnia 2020, 10:56 [cytuj]
Siwy
14 maja 2020, 16:21 [cytuj]
No to jedziemy dalej 
Portret artysty z czasów młodości, James Joyce - krótka powieść irlandzkiego pisarza o jego dzieciństwie i kształtowaniu się poglądów na świat, społeczeństwo, religię. Dość przystępna w porównaniu z innymi pozycjami tego autora.
Księgi Jakubowe, Olga Tokarczuk - w bibliotece dalej nic nie ma, więc trzeba było szukać wśród znajomych. I tak w moje ręce wpadła ponad 900 stronnicowa cegła, choć to brzydka nazwa, bo powieść jest świetna. Akcja dzieje się głównie w II połowie XVIII w. na ziemiach I Rzeczypospolitej, ale również w Turcji, Grecji i nnych zakątkach Europy. Masa postaci, masa wątków, ale warta przeczytania tym bardziej, iż sporo jest w niej faktów historycznych.
Czerwone i czarne, Stedhal - pozycja, która swego czasu widniała w indeksie ksiąg zakazanych, w sumie nie wiem czemu. Bardzo mi się podobała, trochę się uśmiałem, choć końcówka na mój gust była średnia.
Lubonie, Józef I. Kraszewski - powieść opowiadająca o wprowadzaniu chrześcijaństwa na ziemiach polskich przez Mieszka I. To bez wątpienia powinna być lektura szkolna.
Bracia zmartwychwstańcy, Józef I. Kraszewski - trzecia po "Starej baśni" i "Lubonie" powieść z cyklu Dzieje polski. Tym razem akcja dzieje się pod koniec panowania Bolesława Chrobrego, który próbuje wystarać się u papieża koronę.
Smażone zielone pomidory, Fannie Flagg - nostalgiczna opowieść o pewnej rodzinie żyjącej w małych amerykańskim miasteczku w ciągu XX w. (od lat nastych do 80.). Dobrze się czytało, polecam zwłaszcza paniom.
Perfekcyjna niedoskonałość, Jacek Dukaj - to typowe hard sf napisane przez naszego rodaka. Jest to pozycja ciężka, wymagająca ogromnej wyobraźni oraz wiedzy z zakresu informatyki i biologii. Akcja płynie wartko, ale trzeba trochę nad nią przysiąść, by móc ogarnąć jej treść. Jestem pod wrażeniem.
Nowy wspaniały świat, Aldous Huxley - przedwojenna powieść sf o społeczeństwie powstałym wskutek inżynierii biologicznej i społecznej. Klasyka gatunku.
451 st. Fahrenheita, Ray Bradbury - kolejna powieść sf napisana w latach 50. ub. wieku. Jak dla mnie prawdziwa bomba! Można w niej odnleżć płaskie telewizory, w których lecą ogłupiające programy i nienormalni, ogłupieni ludzie, którzy są uważani za normalnych w przeciwieństwie do normalnych uważanych za nienormalnych. A strażacy zamiast gasić, to palą. Książki palą. Byłem i wciąż jestem pod dużym wrażeniem tej powieści.
Portret artysty z czasów młodości, James Joyce - krótka powieść irlandzkiego pisarza o jego dzieciństwie i kształtowaniu się poglądów na świat, społeczeństwo, religię. Dość przystępna w porównaniu z innymi pozycjami tego autora.
Księgi Jakubowe, Olga Tokarczuk - w bibliotece dalej nic nie ma, więc trzeba było szukać wśród znajomych. I tak w moje ręce wpadła ponad 900 stronnicowa cegła, choć to brzydka nazwa, bo powieść jest świetna. Akcja dzieje się głównie w II połowie XVIII w. na ziemiach I Rzeczypospolitej, ale również w Turcji, Grecji i nnych zakątkach Europy. Masa postaci, masa wątków, ale warta przeczytania tym bardziej, iż sporo jest w niej faktów historycznych.
Czerwone i czarne, Stedhal - pozycja, która swego czasu widniała w indeksie ksiąg zakazanych, w sumie nie wiem czemu. Bardzo mi się podobała, trochę się uśmiałem, choć końcówka na mój gust była średnia.
Lubonie, Józef I. Kraszewski - powieść opowiadająca o wprowadzaniu chrześcijaństwa na ziemiach polskich przez Mieszka I. To bez wątpienia powinna być lektura szkolna.
Bracia zmartwychwstańcy, Józef I. Kraszewski - trzecia po "Starej baśni" i "Lubonie" powieść z cyklu Dzieje polski. Tym razem akcja dzieje się pod koniec panowania Bolesława Chrobrego, który próbuje wystarać się u papieża koronę.
Smażone zielone pomidory, Fannie Flagg - nostalgiczna opowieść o pewnej rodzinie żyjącej w małych amerykańskim miasteczku w ciągu XX w. (od lat nastych do 80.). Dobrze się czytało, polecam zwłaszcza paniom.
Perfekcyjna niedoskonałość, Jacek Dukaj - to typowe hard sf napisane przez naszego rodaka. Jest to pozycja ciężka, wymagająca ogromnej wyobraźni oraz wiedzy z zakresu informatyki i biologii. Akcja płynie wartko, ale trzeba trochę nad nią przysiąść, by móc ogarnąć jej treść. Jestem pod wrażeniem.
Nowy wspaniały świat, Aldous Huxley - przedwojenna powieść sf o społeczeństwie powstałym wskutek inżynierii biologicznej i społecznej. Klasyka gatunku.
451 st. Fahrenheita, Ray Bradbury - kolejna powieść sf napisana w latach 50. ub. wieku. Jak dla mnie prawdziwa bomba! Można w niej odnleżć płaskie telewizory, w których lecą ogłupiające programy i nienormalni, ogłupieni ludzie, którzy są uważani za normalnych w przeciwieństwie do normalnych uważanych za nienormalnych. A strażacy zamiast gasić, to palą. Książki palą. Byłem i wciąż jestem pod dużym wrażeniem tej powieści.
Edytowano dnia: 14 maja 2020, 16:44
No to jedziemy dalej :tak:
[b]Portret artysty z czasów młodości[/b], [i]James Joyce[/i] - krótka powieść irlandzkiego pisarza o jego dzieciństwie i kształtowaniu się poglądów na świat, społeczeństwo, religię. Dość przystępna w porównaniu z innymi pozycjami tego autora.
[b]Księgi Jakubowe[/b], [i]Olga Tokarczuk[/i] - w bibliotece dalej nic nie ma, więc trzeba było szukać wśród znajomych. I tak w moje ręce wpadła ponad 900 stronnicowa cegła, choć to brzydka nazwa, bo powieść jest świetna. Akcja dzieje się głównie w II połowie XVIII w. na ziemiach I Rzeczypospolitej, ale również w Turcji, Grecji i nnych zakątkach Europy. Masa postaci, masa wątków, ale warta przeczytania tym bardziej, iż sporo jest w niej faktów historycznych.
[b]Czerwone i czarne[/b], [i]Stedhal[/i] - pozycja, która swego czasu widniała w indeksie ksiąg zakazanych, w sumie nie wiem czemu. Bardzo mi się podobała, trochę się uśmiałem, choć końcówka na mój gust była średnia.
[b]Lubonie[/b], [i]Józef I. Kraszewski[/i] - powieść opowiadająca o wprowadzaniu chrześcijaństwa na ziemiach polskich przez Mieszka I. To bez wątpienia powinna być lektura szkolna.
[b]Bracia zmartwychwstańcy[/b], [i]Józef I. Kraszewski[/i] - trzecia po "Starej baśni" i "Lubonie" powieść z cyklu Dzieje polski. Tym razem akcja dzieje się pod koniec panowania Bolesława Chrobrego, który próbuje wystarać się u papieża koronę.
[b]Smażone zielone pomidory[/b], [i]Fannie Flagg[/i] - nostalgiczna opowieść o pewnej rodzinie żyjącej w małych amerykańskim miasteczku w ciągu XX w. (od lat nastych do 80.). Dobrze się czytało, polecam zwłaszcza paniom.
[b]Perfekcyjna niedoskonałość[/b], [i]Jacek Dukaj[/i] - to typowe hard sf napisane przez naszego rodaka. Jest to pozycja ciężka, wymagająca ogromnej wyobraźni oraz wiedzy z zakresu informatyki i biologii. Akcja płynie wartko, ale trzeba trochę nad nią przysiąść, by móc ogarnąć jej treść. Jestem pod wrażeniem.
[b]Nowy wspaniały świat[/b], [i]Aldous Huxley[/i] - przedwojenna powieść sf o społeczeństwie powstałym wskutek inżynierii biologicznej i społecznej. Klasyka gatunku.
[b]451 st. Fahrenheita[/b], [i]Ray Bradbury[/i] - kolejna powieść sf napisana w latach 50. ub. wieku. Jak dla mnie prawdziwa bomba! Można w niej odnleżć płaskie telewizory, w których lecą ogłupiające programy i nienormalni, ogłupieni ludzie, którzy są uważani za normalnych w przeciwieństwie do normalnych uważanych za nienormalnych. A strażacy zamiast gasić, to palą. Książki palą. Byłem i wciąż jestem pod dużym wrażeniem tej powieści
11 grudnia 2020, 18:46 [cytuj]
Czas na kolejny odcinek książkowych recenzji z cyklu "Murzyńskie czytanki":
Trzy stygmaty Palmera Eldritcha, Philip K. Dick – Z tym panem jeszcze nie skończyłem, a że wyobraźnie miał bujną, to i szybko nie skończę, choć ta powieść powiela schematy poprzednich, czyli kosmiczna misja, korporacje, narkotyki, schizy itd.
Masław, Józef. I. Kraszewski – Czwarta część cyklu opowiadająca czasy reakcji pogańskiej, najazdu Czechów i walki o tron Masława z Kazimierzem Odnowicielem.
Ja, Klaudiusz, Robert Graves – parę lat temu oglądałem angielski serial na podstawie książki, a że serial był wyborny, to nie mógłbym nie sięgnąć po książkę. Pierwszy tom opowiada dzieje cesarskiej rodziny od Oktawiana Augusta, choć z retrospekcjami do Juliusza Cezara i wcześniej, aż do przejęcia władzy przez Klaudiusza. Drugi tom pt. „Klaudiusz i Messalina” dotyczy panowania Klaudiusza, aż do jego śmierci. Łącznie 2 tomy to prawie 700 stron, ale naprawdę warto zapoznać się szczegółowiej z czasami sprzed 2 tysięcy lat, bo są one miejscami zaskakująco bliskie naszym czasom i problemom.
Wehikuł czasu, Herbert G. Wells – pisana w XIX wieku powieść o podróżach w czasie. Książka krótka, ale treściwa, czyta się przyjemnie i szybko, a i pomysł na ewolucję człowieka też ciekawy.
Słońce też wschodzi, Ernest Hemingway – powieść oparta na prawdziwych wydarzeniach z życia autora. Z Paryża, gdzie autor je, pije i spotyka się ze swoimi niezrównoważonymi znajomymi przenosi się do Hiszpanii, gdzie paczka „przyjaciół” dalej je, dużo pije i robi krzywe akcje niczym nastolatkowie z zaburzeniami hormonalnymi, choć mają lat około 30. Tak, rozumiem, że to przedstawienie obrazu pokolenia zmarnowanego, spaczonego przez I wojnę światową, stąd te patologiczne problemy głównych bohaterów, ale dodanie do tego krótkich opisów i danych żywcem wziętych z GPSa, którego wtedy nie było, bo to lata 20. XX wieku oraz długie i płytkie dialogi powodują, że ta mieszanka była dla mnie ciężko strawna. Dodatkowo niewyrobiony jeszcze warsztat pisarski Hemingwaya aż bije po oczach. Niektórzy kochają tę krótką powieść, ale dla mnie była ona słaba i mało treściwa. Krótko pisząc – jedna z najgorszych książek wśród klasyki, jaką dane mi było czytać.
Blade runner, Philip K. Dick – dużo ostatnio czytam Dicka, więc nie mogłem pominąć absolutnej klasyki, czyli Łowcę androidów. Jest to drugi znany mi przypadek, gdy film jest lepszy od książki. Dlaczego? Film pominął kilka wątków, które moim zdaniem i tak były słabe bądź mało wnoszące, po drugie w filmie lepiej były zarysowane postaci i wątki, a po trzecie książka nie oddała wspaniałego klimatu stworzonego przez Ridleya Scotta i Vangelisa. Żeby jednak nie było, to powieść Dicka jest naprawdę dobra i warta przeczytania, lecz film, mimo iż stworzony na motywach powieści, wypada w tym zestawieniu lepiej.
Dawid Copperfield, Karol Dickens – około tysiąc stronnicowa powieść obyczajowa, której akcja dzieje się w XIX wieku w Anglii. Bardzo dobrze zarysowany jest w niej przekrój angielskiego społeczeństwa tamtych czasów. Oprócz tego można się pośmiać i posmucić śledząc losy głównego bohatera od momentu narodzin po wiek średni. Bardzo fajna książka, na pewno sięgnę po kolejne powieści tego autora.
Emigranci, Malcolm XD – jest to w zasadzie copypasta, a nie klasyczna powieść, ale chciałem się zmierzyć i z tą formą pisarstwa. Autor opisuje na początku swoje życie w małym polskim mieście, by później przenieść akcję do Londynu, gdzie podejmuje pracę zarobkową w przerwie między szkołą średnią a studiami. Język ma cięty, w zasadzie cały czas pisze stylem ironicznym, a wszystkiemu towarzyszy sporo ciekawych, strasznych, tragikomicznych przygód. W książce tej cały czas coś się dzieje, ale przez to czyta się ją szybko. Musze przyznać, że całkiem ciekawa pozycja i pewnie sięgnę po następną część.
Boleszczyce, Józef. I. Kraszewski – piąta część Dziejów Polski, opisująca końcowy etap panowania Bolesława Śmiałego i jego konflikt z biskupem Stanisławem. Książka dobra, ale na duży minus fakt przedstawienia zabójstwa biskupa, który jakby nie patrzeć był punktem kulminacyjnym powieści, tak jakby z drugiej ręki, w formie opowiadania osób biorącym w nim udział. Oprócz tego nie ma się do czego przyczepić.
Siddhartha, Hermann Hesse – to moje trzecie spotkanie z tym autorem. Pierwszym był „Wilk stepowy”, który był w mojej ocenie dobry, następnie uważane za szczyt osiągnięcia autora„Gra szklanych paciorków”. Tę pozycję, podobnie jak Wilka, czytałem już ładnych parę lat temu, ale nic z niej nie pamiętam. „Siddhartha” natomiast zrobiła na mnie duże wrażenie. Jest to książka krótka, ok. 130 stron, bardzo treściwa, konkretna i mądra. Napisana pod wpływem podróży Hessa do Indii i garściami czerpiąca z filozofii Wschodu. Genialna pozycja, którą umieszczam wśród mych ulubionych.
Nędznicy, Victor Hugo - trzeba napisać to od razu: miał rozmach! Moje wydanie liczy sobie cztery tomy i prawie dwa tysiące stron. Do tego mnogość postaci i wątków oraz wiedza autora robią wrażenie. Zacznę jednak od minusów. Przede wszystkim dygresje, bo po pierwsze są bardzo długie (dygresja o Waterloo to ok. sto stron, o klasztorach w Paryżu jakieś sześćdziesiąt stron, o kanałach pod Paryżem około trzydziestu stron). Dygresje te są za długie, pisane poetyckim językiem i często z dużą dawką patetyczności, a ponadto wciskane w takich momentach, że ma się ochotę je ominąć, mimo iż są naprawdę ciekawe, aby wrócić do głównego wątku. Jeśli ktoś narzekał na opisy przyrody w „Nad Niemnem” niechaj zmierzy się z „Nędznikami”. Tyle o minusach, na plus na pewno mnogość poruszanych tematów obyczajowych, społecznych, technicznych i ich dogłębna analiza, świetnie prowadzony główny wątek, dobrze dopracowani bohaterowie, niesamowite dylematy moralne, przed którymi stają postaci, bardzo plastyczne opisy miejsc akcji, zwłaszcza Paryża przed wielką przebudową z połowy dziewiętnastego wieku. A Jean Valjean jest mym bohaterem i zapewne długo albo i wcale go nie zapomnę. Wiele można by pisać o tej książce i mimo minusów jakie tu wymieniłem, to nie mam najmniejszej wątpliwości, iż powieść Victora Hugo to arcydzieło literatury światowej.
Trzy stygmaty Palmera Eldritcha, Philip K. Dick – Z tym panem jeszcze nie skończyłem, a że wyobraźnie miał bujną, to i szybko nie skończę, choć ta powieść powiela schematy poprzednich, czyli kosmiczna misja, korporacje, narkotyki, schizy itd.
Masław, Józef. I. Kraszewski – Czwarta część cyklu opowiadająca czasy reakcji pogańskiej, najazdu Czechów i walki o tron Masława z Kazimierzem Odnowicielem.
Ja, Klaudiusz, Robert Graves – parę lat temu oglądałem angielski serial na podstawie książki, a że serial był wyborny, to nie mógłbym nie sięgnąć po książkę. Pierwszy tom opowiada dzieje cesarskiej rodziny od Oktawiana Augusta, choć z retrospekcjami do Juliusza Cezara i wcześniej, aż do przejęcia władzy przez Klaudiusza. Drugi tom pt. „Klaudiusz i Messalina” dotyczy panowania Klaudiusza, aż do jego śmierci. Łącznie 2 tomy to prawie 700 stron, ale naprawdę warto zapoznać się szczegółowiej z czasami sprzed 2 tysięcy lat, bo są one miejscami zaskakująco bliskie naszym czasom i problemom.
Wehikuł czasu, Herbert G. Wells – pisana w XIX wieku powieść o podróżach w czasie. Książka krótka, ale treściwa, czyta się przyjemnie i szybko, a i pomysł na ewolucję człowieka też ciekawy.
Słońce też wschodzi, Ernest Hemingway – powieść oparta na prawdziwych wydarzeniach z życia autora. Z Paryża, gdzie autor je, pije i spotyka się ze swoimi niezrównoważonymi znajomymi przenosi się do Hiszpanii, gdzie paczka „przyjaciół” dalej je, dużo pije i robi krzywe akcje niczym nastolatkowie z zaburzeniami hormonalnymi, choć mają lat około 30. Tak, rozumiem, że to przedstawienie obrazu pokolenia zmarnowanego, spaczonego przez I wojnę światową, stąd te patologiczne problemy głównych bohaterów, ale dodanie do tego krótkich opisów i danych żywcem wziętych z GPSa, którego wtedy nie było, bo to lata 20. XX wieku oraz długie i płytkie dialogi powodują, że ta mieszanka była dla mnie ciężko strawna. Dodatkowo niewyrobiony jeszcze warsztat pisarski Hemingwaya aż bije po oczach. Niektórzy kochają tę krótką powieść, ale dla mnie była ona słaba i mało treściwa. Krótko pisząc – jedna z najgorszych książek wśród klasyki, jaką dane mi było czytać.
Blade runner, Philip K. Dick – dużo ostatnio czytam Dicka, więc nie mogłem pominąć absolutnej klasyki, czyli Łowcę androidów. Jest to drugi znany mi przypadek, gdy film jest lepszy od książki. Dlaczego? Film pominął kilka wątków, które moim zdaniem i tak były słabe bądź mało wnoszące, po drugie w filmie lepiej były zarysowane postaci i wątki, a po trzecie książka nie oddała wspaniałego klimatu stworzonego przez Ridleya Scotta i Vangelisa. Żeby jednak nie było, to powieść Dicka jest naprawdę dobra i warta przeczytania, lecz film, mimo iż stworzony na motywach powieści, wypada w tym zestawieniu lepiej.
Dawid Copperfield, Karol Dickens – około tysiąc stronnicowa powieść obyczajowa, której akcja dzieje się w XIX wieku w Anglii. Bardzo dobrze zarysowany jest w niej przekrój angielskiego społeczeństwa tamtych czasów. Oprócz tego można się pośmiać i posmucić śledząc losy głównego bohatera od momentu narodzin po wiek średni. Bardzo fajna książka, na pewno sięgnę po kolejne powieści tego autora.
Emigranci, Malcolm XD – jest to w zasadzie copypasta, a nie klasyczna powieść, ale chciałem się zmierzyć i z tą formą pisarstwa. Autor opisuje na początku swoje życie w małym polskim mieście, by później przenieść akcję do Londynu, gdzie podejmuje pracę zarobkową w przerwie między szkołą średnią a studiami. Język ma cięty, w zasadzie cały czas pisze stylem ironicznym, a wszystkiemu towarzyszy sporo ciekawych, strasznych, tragikomicznych przygód. W książce tej cały czas coś się dzieje, ale przez to czyta się ją szybko. Musze przyznać, że całkiem ciekawa pozycja i pewnie sięgnę po następną część.
Boleszczyce, Józef. I. Kraszewski – piąta część Dziejów Polski, opisująca końcowy etap panowania Bolesława Śmiałego i jego konflikt z biskupem Stanisławem. Książka dobra, ale na duży minus fakt przedstawienia zabójstwa biskupa, który jakby nie patrzeć był punktem kulminacyjnym powieści, tak jakby z drugiej ręki, w formie opowiadania osób biorącym w nim udział. Oprócz tego nie ma się do czego przyczepić.
Siddhartha, Hermann Hesse – to moje trzecie spotkanie z tym autorem. Pierwszym był „Wilk stepowy”, który był w mojej ocenie dobry, następnie uważane za szczyt osiągnięcia autora„Gra szklanych paciorków”. Tę pozycję, podobnie jak Wilka, czytałem już ładnych parę lat temu, ale nic z niej nie pamiętam. „Siddhartha” natomiast zrobiła na mnie duże wrażenie. Jest to książka krótka, ok. 130 stron, bardzo treściwa, konkretna i mądra. Napisana pod wpływem podróży Hessa do Indii i garściami czerpiąca z filozofii Wschodu. Genialna pozycja, którą umieszczam wśród mych ulubionych.
Nędznicy, Victor Hugo - trzeba napisać to od razu: miał rozmach! Moje wydanie liczy sobie cztery tomy i prawie dwa tysiące stron. Do tego mnogość postaci i wątków oraz wiedza autora robią wrażenie. Zacznę jednak od minusów. Przede wszystkim dygresje, bo po pierwsze są bardzo długie (dygresja o Waterloo to ok. sto stron, o klasztorach w Paryżu jakieś sześćdziesiąt stron, o kanałach pod Paryżem około trzydziestu stron). Dygresje te są za długie, pisane poetyckim językiem i często z dużą dawką patetyczności, a ponadto wciskane w takich momentach, że ma się ochotę je ominąć, mimo iż są naprawdę ciekawe, aby wrócić do głównego wątku. Jeśli ktoś narzekał na opisy przyrody w „Nad Niemnem” niechaj zmierzy się z „Nędznikami”. Tyle o minusach, na plus na pewno mnogość poruszanych tematów obyczajowych, społecznych, technicznych i ich dogłębna analiza, świetnie prowadzony główny wątek, dobrze dopracowani bohaterowie, niesamowite dylematy moralne, przed którymi stają postaci, bardzo plastyczne opisy miejsc akcji, zwłaszcza Paryża przed wielką przebudową z połowy dziewiętnastego wieku. A Jean Valjean jest mym bohaterem i zapewne długo albo i wcale go nie zapomnę. Wiele można by pisać o tej książce i mimo minusów jakie tu wymieniłem, to nie mam najmniejszej wątpliwości, iż powieść Victora Hugo to arcydzieło literatury światowej.
Edytowano dnia: 11 grudnia 2020, 18:58
Czas na kolejny odcinek książkowych recenzji z cyklu "Murzyńskie czytanki":
[b]Trzy stygmaty Palmera Eldritcha[/b], [i]Philip K. Dick[/i] – Z tym panem jeszcze nie skończyłem, a że wyobraźnie miał bujną, to i szybko nie skończę, choć ta powieść powiela schematy poprzednich, czyli kosmiczna misja, korporacje, narkotyki, schizy itd.
[b]Masław[/b], [i]Józef. I. Kraszewski[/i] – Czwarta część cyklu opowiadająca czasy reakcji pogańskiej, najazdu Czechów i walki o tron Masława z Kazimierzem Odnowicielem.
[b]Ja, Klaudiusz[/b], [i]Robert Graves[/i] – parę lat temu oglądałem angielski serial na podstawie książki, a że serial był wyborny, to nie mógłbym nie sięgnąć po książkę. Pierwszy tom opowiada dzieje cesarskiej rodziny od Oktawiana Augusta, choć z retrospekcjami do Juliusza Cezara i wcześniej, aż do przejęcia władzy przez Klaudiusza. Drugi tom pt. „Klaudiusz i Messalina” dotyczy panowania Klaudiusza, aż do jego śmierci. Łącznie 2 tomy to prawie 700 stron, ale naprawdę warto zapoznać się szczegółowiej z czasami sprzed 2 tysięcy lat, bo są one miejscami zaskakująco bliskie naszym czasom i problemom.
[b]Wehikuł czasu[/b], [i]Herbert G. Wells[/i] – pisana w XIX wieku powieść o podróżach w czasie. Książka krótka, ale treściwa, czyta się przyjemnie i szybko, a i pomysł na ewolucję człowieka też ciekawy.
[b]Słońce też wschodzi[/b], [i]Ernest Hemingway[/i] – powieść oparta na prawdziwych wydarzeniach z życia autora. Z Paryża, gdzie autor je, pije i spotyka się ze swoimi niezrównoważonymi znajomymi przenosi się do Hiszpanii, gdzie paczka „przyjaciół” dalej je, dużo pije i robi krzywe akcje niczym nastolatkowie z zaburzeniami hormonalnymi, choć mają lat około 30. Tak, rozumiem, że to przedstawienie obrazu pokolenia zmarnowanego, spaczonego przez I wojnę światową, stąd te patologiczne problemy głównych bohaterów, ale dodanie do tego krótkich opisów i danych żywcem wziętych z GPSa, którego wtedy nie było, bo to lata 20. XX wieku oraz długie i płytkie dialogi powodują, że ta mieszanka była dla mnie ciężko strawna. Dodatkowo niewyrobiony jeszcze warsztat pisarski Hemingwaya aż bije po oczach. Niektórzy kochają tę krótką powieść, ale dla mnie była ona słaba i mało treściwa. Krótko pisząc – jedna z najgorszych książek wśród klasyki, jaką dane mi było czytać.
[b]Blade runner[/b], [i]Philip K. Dick[/i] – dużo ostatnio czytam Dicka, więc nie mogłem pominąć absolutnej klasyki, czyli Łowcę androidów. Jest to drugi znany mi przypadek, gdy film jest lepszy od książki. Dlaczego? Film pominął kilka wątków, które moim zdaniem i tak były słabe bądź mało wnoszące, po drugie w filmie lepiej były zarysowane postaci i wątki, a po trzecie książka nie oddała wspaniałego klimatu stworzonego przez Ridleya Scotta i Vangelisa. Żeby jednak nie było, to powieść Dicka jest naprawdę dobra i warta przeczytania, lecz film, mimo iż stworzony na motywach powieści, wypada w tym zestawieniu lepiej.
[b]Dawid Copperfield[/b], [i]Karol Dickens[/i] – około tysiąc stronnicowa powieść obyczajowa, której akcja dzieje się w XIX wieku w Anglii. Bardzo dobrze zarysowany jest w niej przekrój angielskiego społeczeństwa tamtych czasów. Oprócz tego można się pośmiać i posmucić śledząc losy głównego bohatera od momentu narodzin po wiek średni. Bardzo fajna książka, na pewno sięgnę po kolejne powieści tego autora.
[b]Emigranci[/b], [i]Malcolm XD[/i] – jest to w zasadzie copypasta, a nie klasyczna powieść, ale chciałem się zmierzyć i z tą formą pisarstwa. Autor opisuje na początku swoje życie w małym polskim mieście, by później przenieść akcję do Londynu, gdzie podejmuje pracę zarobkową w przerwie między szkołą średnią a studiami. Język ma cięty, w zasadzie cały czas pisze stylem ironicznym, a wszystkiemu towarzyszy sporo ciekawych, strasznych, tragikomicznych przygód. W książce tej cały czas coś się dzieje, ale przez to czyta się ją szybko. Musze przyznać, że całkiem ciekawa pozycja i pewnie sięgnę po następną część.
[b]Boleszczyce[/b], [i]Józef. I. Kraszewski[/i] – piąta część Dziejów Polski, opisująca końcowy etap panowania Bolesława Śmiałego i jego konflikt z biskupem Stanisławem. Książka dobra, ale na duży minus fakt przedstawienia zabójstwa biskupa, który jakby nie patrzeć był punktem kulminacyjnym powieści, tak jakby z drugiej ręki, w formie opowiadania osób biorącym w nim udział. Oprócz tego nie ma się do czego przyczepić.
[b]Siddhartha[/b], [i]Hermann Hesse[/i] – to moje trzecie spotkanie z tym autorem. Pierwszym był „Wilk stepowy”, który był w mojej ocenie dobry, następnie uważane za szczyt osiągnięcia autora„Gra szklanych paciorków”. Tę pozycję, podobnie jak Wilka, czytałem już ładnych parę lat temu, ale nic z niej nie pamiętam. „Siddhartha” natomiast zrobiła na mnie duże wrażenie. Jest to książka krótka, ok. 130 stron, bardzo treściwa, konkretna i mądra. Napisana pod wpływem podróży Hessa do Indii i garściami czerpiąca z filozofii Wschodu. Genialna pozycja, którą umieszczam wśród mych ulubionych.
[b]Nędznicy[/b], [i]Victor Hugo[/i] - trzeba napisać to od razu: miał rozmach! Moje wydanie liczy sobie cztery tomy i prawie dwa tysiące stron. Do tego mnogość postaci i wątków oraz wiedza autora robią wrażenie. Zacznę jednak od minusów. Przede wszystkim dygresje, bo po pierwsze są bardzo długie (dygresja o Waterloo to ok. sto stron, o klasztorach w Paryżu jakieś sześćdziesiąt stron, o kanałach pod Paryżem około trzydziestu stron). Dygresje te są za długie, pisane poetyckim językiem i często z dużą dawką patetyczności, a ponadto wciskane w takich momentach, że ma się ochotę je ominąć, mimo iż są naprawdę ciekawe, aby wrócić do głównego wątku. Jeśli ktoś narzekał na opisy przyrody w „Nad Niemnem” niechaj zmierzy się z „Nędznikami”. Tyle o minusach, na plus na pewno mnogość poruszanych tematów obyczajowych, społecznych, technicznych i ich dogłębna analiza, świetnie prowadzony główny wątek, dobrze dopracowani bohaterowie, niesamowite dylematy moralne, przed którymi stają postaci, bardzo plastyczne opisy miejsc akcji, zwłaszcza Paryża przed wielką przebudową z połowy dziewiętnastego wieku. A Jean Valjean jest mym bohaterem i zapewne długo albo i wcale go nie zapomnę. Wiele można by pisać o tej książce i mimo minusów jakie tu wymieniłem, to nie mam najmniejszej wątpliwości, iż powieść Victora Hugo to arcydzieło literatury światowej.
23 maja 2021, 17:46 [cytuj]
Patrzę na biurko, widzę odhaczony stos książek, a więc to czas na nową odsłonę książkowych recenzji:
Wielki Gatsby, F. Scott Fitzgerald – kolejna powieść dotycząca zszarganej wojną, tym razem tą drugą, młodzieży, która to lubi pić i dobrze się zabawić. Podobnie jak w Słońce też wschodzi mamy do czynienia z płytkimi dialogami, dziwnymi zachowaniami głównych bohaterów, wielkimi ucztami, zdradami i pijaństwem. Głównym zaś morałem książki jest to, że pieniądze szczęścia nie dają, a jej plusem, że była krótka. Ogólnie pisząc to słaba książka, choć nieco lepsza od dzieła Hemingwaya.
W drodze, Jack Kerouac – i kolejna młodzież po drugiej wojnie światowej, i znów pijaństwo, i znów bal. Beatnikami zainteresowałem się już dawno temu, ale dopiero teraz siegnąłem po sztandarowe dzieło, jakim jest ta książka, spodziewając się raczej drogowej przygody, filozoficznych rozmów i przemiany bohaterów pod wpływem podróży. W zamian otrzymałem dokumentalną relację z jazdy autostopem, opis napotykanych ludzi oraz krótkie i płytkie dialogi. W połowie powieści chciałem ją rzucić w kąt, ale postanowiłem dać jej jeszcze jedną szansę. Postanowiłem pozbyć się wszelakich oczekiwań i brać ją taką, jaka jest. I wtedy się zaczęło! Wtedy poczułem klimat, polubiłem postaci i chciałem więcej i to do tego stopnia, że gdy dotarłem do końca ( a im bliżej końca, tym bardziej mi się podobało), to bardzo żałowałem, że to już koniec tej szalonej przygody. Ogólnie pisząc rozumiem krytyków tejże książki, bo na początku sam nim byłem, ale teraz jestem jej wielkim fanem. Jest to pozycja nie dla każdego, bardzo specyficzna, ale mająca w sobie ogromną siłę przekazu. Bez wątpienia jedna z najlepszych książek, jakie dane mi było czytać.
Królewscy synowie, Józef I. Kraszewski – kolejny tom, tym razem opisujący walkę Bolesława Krzywoustego najpierw z palatynem Sieciechem, a później z przyrodnim bratem Zbigniewem. Niezła.
Bracia Karamazow, Fiodor Dostojewski – to moja druga książka rosyjskiego pisarza, po Zbrodni i karze, którą czytałem jeszcze w liceum, i która wywarła na mnie dość spore wrażenie. Sława Dostojewskiego jako mistrza powieści psychologicznej jest dość znana, więc trzeba się było zapoznać nieco bardziej z jego twórczością. Bracia są uznawani za najlepsze, najdojrzalsze dzieło tego pisarza, a będąc po lekturze Nędzników miałem co do niej ogromne wymagania. No i cóż, trochę się zawiodłem, bo postaci jakieś takie wariackie, historia mało wciągająca, dużo rozmów o Bogu, itd. Nie to, że nie doceniam tej powieści, bo autor był świetnym obserwatorem swoich czasów, ale brakowało mi w niej jakiegoś punktu zaczepienia i nie raz się mocno nudziłem. Tak więc książka dobra, ale nie w moim guście.
Zamek, Franz Kafka – już od samego początku czuć, że to Kafka. W pewnej wsi stawia się człowiek, aby podjąć pracy geometry. Nad wsią góruje zamek, z którego jest sprawowana władza. Geometra gubi się w gąszczu biurokratycznych przepisów i dziwnych praw rządzących życiem mieszkańców tej wsi. Powieść podobna do Procesu, ale dużo bardziej klimatyczna, choć niełatwa w odbiorze.
A hipopotamy żywcem się ugotowały, W. Burroughs, J. Kerouac – to tak naprawdę książka od której zaczął się ruch beatnikowski, choć wydana dopiero w 2005 roku. Opisuje ona jednak zdarzenia, będące symbolicznym początkiem tego ruchu. Powieść dość krótka, ale klimatyczna, konkretna z pewną dawką filozofii, humoru i opisem czasów Nowego Jorku w ’44 roku. Polecam każdemu kto chciałby rozpocząć swoją przygodę z Kerouakiem i spółką.
Historia prawdziwa o Petrku Właście…, Józef I. Kraszewski – następnyny tom, tym razem opisujący konflikt księcia Władysława Wygnańca (syna Krzywoustego) ze swoimi braćmi ich opiekunem - palatynem Piotrem Włostowicem.
Biesy, Fiodor Dostojewski – kolejne spotkanie z Dostojewskim i kolejne rozczarowanie. Nie twierdzę, że książka była zła, bo miała swoje dobre momenty, ale jak na tego autora i siedmiuset stronnicowe dzieło, to trochę za mało. Miałem przeczytać jeszcze „Idiotę”, ale póki co trzeba odpocząć od pana Fiodora.
Dzieci północy, Salman Rushdie – z realizmem magicznym spotkałem się już przy okazji Marqueza, a że bardzo mi się ta forma podobała, to postanowiłem kontynuować. I tak w moje ręcę wpadła powieść angielskiego pisarza hinduskiego pochodzenia opowiadająca o losach chłopca urodzonego równo w momencie odzyskania przez Indie niepodległości w sierpniu 1947 roku, choć historia rozpoczyna się od jego dziadka. Książka jest wspaniała, naprawdę magiczna, ale multum postaci i wątków, a także sporo polityki i historii powoduje, że prawdziwie doceni ją bardziej wytrawny czytelnik.
Orlando, Virginia Woolf – myślałem, że w literaturze już nic mnie nie zaskoczy, a tu proszę: poezja pisana prozą, a w dodatku opowiadająca o dworzaninie Elżbiety I, który żył aż do XX wieku obserwując w międzyczasie zmiany dokonywujące się na przestrzeni wieków i zmieniając się z chłopca w kobietę. Bardzo ciekawa pozycja.
Echopraksja, Peter Watts – druga część po Blindsight. Jeśli w pierwszej części chodziło o świadomość, to w kolejnej motywem przewodnim była wolna wola. Ta część podobała nawet mi się bardziej, gdyż mniej w niej było akcji, a więcej pogadanek. Autor i główny bohater to biolodzy, więc pogawędki te z pogranicza filozofii, informatyki, psychologii i biologii właśnie nie każdemu przypadną do gustu, ale mi jako zawodowemu biologowi i przyrodnikowi bardzo się podobały.
Stach z Konar, Józef I. Kraszewski – kolejna część Dziejów Polski, tym razem jesteśmy w drugiej połowie XII w. i znów (jak w poprzedniej części) obserwujemy zmagania o koronę, tym razem pomiędzy Mieszkiem Starym a Kazimierzem Sprawiedliwym. Nie wiem, co takiego było w tej książce, ale póki co ten tom podoba mi się najbardziej. Oczywiście nabrałem jeszcze większego apetytu na kolejne części, a jest ich sporo, bo prawie 30 tomów.
Szatańskie wersety, Salman Rushdie – i znowu spotykam się z panem Salmanem, bo po Dzieciach Północy nie mogło być inaczej. Na Rushdiego po publikacji tejże książki muzułmańscy radykałowie wydali wyrok śmierci, bo przedstawia islam jako jedną wielką ściemę i manipulację. Powieść bardzo dobra i pisana w charakterystycznym stylu, choć pewnie przez naleciałości kulturowe nie wszystko dla Europejczyka jest zrozumiałe. Mimo wszystko podoba mi się u Rushdiego sposób budowania zdań i zaskakujące porównania. No i ten realizm magiczny! Zapewne dalej będę kontynuował czytanie dzieł tego autora.
Wielki Gatsby, F. Scott Fitzgerald – kolejna powieść dotycząca zszarganej wojną, tym razem tą drugą, młodzieży, która to lubi pić i dobrze się zabawić. Podobnie jak w Słońce też wschodzi mamy do czynienia z płytkimi dialogami, dziwnymi zachowaniami głównych bohaterów, wielkimi ucztami, zdradami i pijaństwem. Głównym zaś morałem książki jest to, że pieniądze szczęścia nie dają, a jej plusem, że była krótka. Ogólnie pisząc to słaba książka, choć nieco lepsza od dzieła Hemingwaya.
W drodze, Jack Kerouac – i kolejna młodzież po drugiej wojnie światowej, i znów pijaństwo, i znów bal. Beatnikami zainteresowałem się już dawno temu, ale dopiero teraz siegnąłem po sztandarowe dzieło, jakim jest ta książka, spodziewając się raczej drogowej przygody, filozoficznych rozmów i przemiany bohaterów pod wpływem podróży. W zamian otrzymałem dokumentalną relację z jazdy autostopem, opis napotykanych ludzi oraz krótkie i płytkie dialogi. W połowie powieści chciałem ją rzucić w kąt, ale postanowiłem dać jej jeszcze jedną szansę. Postanowiłem pozbyć się wszelakich oczekiwań i brać ją taką, jaka jest. I wtedy się zaczęło! Wtedy poczułem klimat, polubiłem postaci i chciałem więcej i to do tego stopnia, że gdy dotarłem do końca ( a im bliżej końca, tym bardziej mi się podobało), to bardzo żałowałem, że to już koniec tej szalonej przygody. Ogólnie pisząc rozumiem krytyków tejże książki, bo na początku sam nim byłem, ale teraz jestem jej wielkim fanem. Jest to pozycja nie dla każdego, bardzo specyficzna, ale mająca w sobie ogromną siłę przekazu. Bez wątpienia jedna z najlepszych książek, jakie dane mi było czytać.
Królewscy synowie, Józef I. Kraszewski – kolejny tom, tym razem opisujący walkę Bolesława Krzywoustego najpierw z palatynem Sieciechem, a później z przyrodnim bratem Zbigniewem. Niezła.
Bracia Karamazow, Fiodor Dostojewski – to moja druga książka rosyjskiego pisarza, po Zbrodni i karze, którą czytałem jeszcze w liceum, i która wywarła na mnie dość spore wrażenie. Sława Dostojewskiego jako mistrza powieści psychologicznej jest dość znana, więc trzeba się było zapoznać nieco bardziej z jego twórczością. Bracia są uznawani za najlepsze, najdojrzalsze dzieło tego pisarza, a będąc po lekturze Nędzników miałem co do niej ogromne wymagania. No i cóż, trochę się zawiodłem, bo postaci jakieś takie wariackie, historia mało wciągająca, dużo rozmów o Bogu, itd. Nie to, że nie doceniam tej powieści, bo autor był świetnym obserwatorem swoich czasów, ale brakowało mi w niej jakiegoś punktu zaczepienia i nie raz się mocno nudziłem. Tak więc książka dobra, ale nie w moim guście.
Zamek, Franz Kafka – już od samego początku czuć, że to Kafka. W pewnej wsi stawia się człowiek, aby podjąć pracy geometry. Nad wsią góruje zamek, z którego jest sprawowana władza. Geometra gubi się w gąszczu biurokratycznych przepisów i dziwnych praw rządzących życiem mieszkańców tej wsi. Powieść podobna do Procesu, ale dużo bardziej klimatyczna, choć niełatwa w odbiorze.
A hipopotamy żywcem się ugotowały, W. Burroughs, J. Kerouac – to tak naprawdę książka od której zaczął się ruch beatnikowski, choć wydana dopiero w 2005 roku. Opisuje ona jednak zdarzenia, będące symbolicznym początkiem tego ruchu. Powieść dość krótka, ale klimatyczna, konkretna z pewną dawką filozofii, humoru i opisem czasów Nowego Jorku w ’44 roku. Polecam każdemu kto chciałby rozpocząć swoją przygodę z Kerouakiem i spółką.
Historia prawdziwa o Petrku Właście…, Józef I. Kraszewski – następnyny tom, tym razem opisujący konflikt księcia Władysława Wygnańca (syna Krzywoustego) ze swoimi braćmi ich opiekunem - palatynem Piotrem Włostowicem.
Biesy, Fiodor Dostojewski – kolejne spotkanie z Dostojewskim i kolejne rozczarowanie. Nie twierdzę, że książka była zła, bo miała swoje dobre momenty, ale jak na tego autora i siedmiuset stronnicowe dzieło, to trochę za mało. Miałem przeczytać jeszcze „Idiotę”, ale póki co trzeba odpocząć od pana Fiodora.
Dzieci północy, Salman Rushdie – z realizmem magicznym spotkałem się już przy okazji Marqueza, a że bardzo mi się ta forma podobała, to postanowiłem kontynuować. I tak w moje ręcę wpadła powieść angielskiego pisarza hinduskiego pochodzenia opowiadająca o losach chłopca urodzonego równo w momencie odzyskania przez Indie niepodległości w sierpniu 1947 roku, choć historia rozpoczyna się od jego dziadka. Książka jest wspaniała, naprawdę magiczna, ale multum postaci i wątków, a także sporo polityki i historii powoduje, że prawdziwie doceni ją bardziej wytrawny czytelnik.
Orlando, Virginia Woolf – myślałem, że w literaturze już nic mnie nie zaskoczy, a tu proszę: poezja pisana prozą, a w dodatku opowiadająca o dworzaninie Elżbiety I, który żył aż do XX wieku obserwując w międzyczasie zmiany dokonywujące się na przestrzeni wieków i zmieniając się z chłopca w kobietę. Bardzo ciekawa pozycja.
Echopraksja, Peter Watts – druga część po Blindsight. Jeśli w pierwszej części chodziło o świadomość, to w kolejnej motywem przewodnim była wolna wola. Ta część podobała nawet mi się bardziej, gdyż mniej w niej było akcji, a więcej pogadanek. Autor i główny bohater to biolodzy, więc pogawędki te z pogranicza filozofii, informatyki, psychologii i biologii właśnie nie każdemu przypadną do gustu, ale mi jako zawodowemu biologowi i przyrodnikowi bardzo się podobały.
Stach z Konar, Józef I. Kraszewski – kolejna część Dziejów Polski, tym razem jesteśmy w drugiej połowie XII w. i znów (jak w poprzedniej części) obserwujemy zmagania o koronę, tym razem pomiędzy Mieszkiem Starym a Kazimierzem Sprawiedliwym. Nie wiem, co takiego było w tej książce, ale póki co ten tom podoba mi się najbardziej. Oczywiście nabrałem jeszcze większego apetytu na kolejne części, a jest ich sporo, bo prawie 30 tomów.
Szatańskie wersety, Salman Rushdie – i znowu spotykam się z panem Salmanem, bo po Dzieciach Północy nie mogło być inaczej. Na Rushdiego po publikacji tejże książki muzułmańscy radykałowie wydali wyrok śmierci, bo przedstawia islam jako jedną wielką ściemę i manipulację. Powieść bardzo dobra i pisana w charakterystycznym stylu, choć pewnie przez naleciałości kulturowe nie wszystko dla Europejczyka jest zrozumiałe. Mimo wszystko podoba mi się u Rushdiego sposób budowania zdań i zaskakujące porównania. No i ten realizm magiczny! Zapewne dalej będę kontynuował czytanie dzieł tego autora.
Edytowano dnia: 23 maja 2021, 17:54
Patrzę na biurko, widzę odhaczony stos książek, a więc to czas na nową odsłonę książkowych recenzji:
[b]Wielki Gatsby[/b], [i]F. Scott Fitzgerald[/i] – kolejna powieść dotycząca zszarganej wojną, tym razem tą drugą, młodzieży, która to lubi pić i dobrze się zabawić. Podobnie jak w [i]Słońce też wschodzi[/i] mamy do czynienia z płytkimi dialogami, dziwnymi zachowaniami głównych bohaterów, wielkimi ucztami, zdradami i pijaństwem. Głównym zaś morałem książki jest to, że pieniądze szczęścia nie dają, a jej plusem, że była krótka. Ogólnie pisząc to słaba książka, choć nieco lepsza od dzieła Hemingwaya.
[b]W drodze[/b], [i]Jack Kerouac[/i] – i kolejna młodzież po drugiej wojnie światowej, i znów pijaństwo, i znów bal. Beatnikami zainteresowałem się już dawno temu, ale dopiero teraz siegnąłem po sztandarowe dzieło, jakim jest ta książka, spodziewając się raczej drogowej przygody, filozoficznych rozmów i przemiany bohaterów pod wpływem podróży. W zamian otrzymałem dokumentalną relację z jazdy autostopem, opis napotykanych ludzi oraz krótkie i płytkie dialogi. W połowie powieści chciałem ją rzucić w kąt, ale postanowiłem dać jej jeszcze jedną szansę. Postanowiłem pozbyć się wszelakich oczekiwań i brać ją taką, jaka jest. I wtedy się zaczęło! Wtedy poczułem klimat, polubiłem postaci i chciałem więcej i to do tego stopnia, że gdy dotarłem do końca ( a im bliżej końca, tym bardziej mi się podobało), to bardzo żałowałem, że to już koniec tej szalonej przygody. Ogólnie pisząc rozumiem krytyków tejże książki, bo na początku sam nim byłem, ale teraz jestem jej wielkim fanem. Jest to pozycja nie dla każdego, bardzo specyficzna, ale mająca w sobie ogromną siłę przekazu. Bez wątpienia jedna z najlepszych książek, jakie dane mi było czytać.
[b]Królewscy synowie[/b], [i]Józef I. Kraszewski[/i] – kolejny tom, tym razem opisujący walkę Bolesława Krzywoustego najpierw z palatynem Sieciechem, a później z przyrodnim bratem Zbigniewem. Niezła.
[b]Bracia Karamazow[/b], [i]Fiodor Dostojewski[/i] – to moja druga książka rosyjskiego pisarza, po [i]Zbrodni i karze[/i], którą czytałem jeszcze w liceum, i która wywarła na mnie dość spore wrażenie. Sława Dostojewskiego jako mistrza powieści psychologicznej jest dość znana, więc trzeba się było zapoznać nieco bardziej z jego twórczością. Bracia są uznawani za najlepsze, najdojrzalsze dzieło tego pisarza, a będąc po lekturze [i]Nędzników[/i] miałem co do niej ogromne wymagania. No i cóż, trochę się zawiodłem, bo postaci jakieś takie wariackie, historia mało wciągająca, dużo rozmów o Bogu, itd. Nie to, że nie doceniam tej powieści, bo autor był świetnym obserwatorem swoich czasów, ale brakowało mi w niej jakiegoś punktu zaczepienia i nie raz się mocno nudziłem. Tak więc książka dobra, ale nie w moim guście.
[b]Zamek[/b], [i]Franz Kafka[/i] – już od samego początku czuć, że to Kafka. W pewnej wsi stawia się człowiek, aby podjąć pracy geometry. Nad wsią góruje zamek, z którego jest sprawowana władza. Geometra gubi się w gąszczu biurokratycznych przepisów i dziwnych praw rządzących życiem mieszkańców tej wsi. Powieść podobna do [i]Procesu[/i], ale dużo bardziej klimatyczna, choć niełatwa w odbiorze.
[b]A hipopotamy żywcem się ugotowały[/b], [i]W. Burroughs, J. Kerouac[/i] – to tak naprawdę książka od której zaczął się ruch beatnikowski, choć wydana dopiero w 2005 roku. Opisuje ona jednak zdarzenia, będące symbolicznym początkiem tego ruchu. Powieść dość krótka, ale klimatyczna, konkretna z pewną dawką filozofii, humoru i opisem czasów Nowego Jorku w ’44 roku. Polecam każdemu kto chciałby rozpocząć swoją przygodę z Kerouakiem i spółką.
[b]Historia prawdziwa o Petrku Właście…[/b], [i]Józef I. Kraszewski[/i] – następnyny tom, tym razem opisujący konflikt księcia Władysława Wygnańca (syna Krzywoustego) ze swoimi braćmi ich opiekunem - palatynem Piotrem Włostowicem.
[b]Biesy[/b], [i]Fiodor Dostojewski[/i] – kolejne spotkanie z Dostojewskim i kolejne rozczarowanie. Nie twierdzę, że książka była zła, bo miała swoje dobre momenty, ale jak na tego autora i siedmiuset stronnicowe dzieło, to trochę za mało. Miałem przeczytać jeszcze „Idiotę”, ale póki co trzeba odpocząć od pana Fiodora.
[b]Dzieci północy[/b], [i]Salman Rushdie[/i] – z realizmem magicznym spotkałem się już przy okazji Marqueza, a że bardzo mi się ta forma podobała, to postanowiłem kontynuować. I tak w moje ręcę wpadła powieść angielskiego pisarza hinduskiego pochodzenia opowiadająca o losach chłopca urodzonego równo w momencie odzyskania przez Indie niepodległości w sierpniu 1947 roku, choć historia rozpoczyna się od jego dziadka. Książka jest wspaniała, naprawdę magiczna, ale multum postaci i wątków, a także sporo polityki i historii powoduje, że prawdziwie doceni ją bardziej wytrawny czytelnik.
[b]Orlando[/b], [i]Virginia Woolf[/i] – myślałem, że w literaturze już nic mnie nie zaskoczy, a tu proszę: poezja pisana prozą, a w dodatku opowiadająca o dworzaninie Elżbiety I, który żył aż do XX wieku obserwując w międzyczasie zmiany dokonywujące się na przestrzeni wieków i zmieniając się z chłopca w kobietę. Bardzo ciekawa pozycja.
[b]Echopraksja[/b], [i]Peter Watts[/i] – druga część po [i]Blindsight[/i]. Jeśli w pierwszej części chodziło o świadomość, to w kolejnej motywem przewodnim była wolna wola. Ta część podobała nawet mi się bardziej, gdyż mniej w niej było akcji, a więcej pogadanek. Autor i główny bohater to biolodzy, więc pogawędki te z pogranicza filozofii, informatyki, psychologii i biologii właśnie nie każdemu przypadną do gustu, ale mi jako zawodowemu biologowi i przyrodnikowi bardzo się podobały.
[b]Stach z Konar[/b], [i]Józef I. Kraszewski[/i] – kolejna część Dziejów Polski, tym razem jesteśmy w drugiej połowie XII w. i znów (jak w poprzedniej części) obserwujemy zmagania o koronę, tym razem pomiędzy Mieszkiem Starym a Kazimierzem Sprawiedliwym. Nie wiem, co takiego było w tej książce, ale póki co ten tom podoba mi się najbardziej. Oczywiście nabrałem jeszcze większego apetytu na kolejne części, a jest ich sporo, bo prawie 30 tomów.
[b]Szatańskie wersety[/b], [i]Salman Rushdie[/i] – i znowu spotykam się z panem Salmanem, bo po [i]Dzieciach Północy[/i] nie mogło być inaczej. Na Rushdiego po publikacji tejże książki muzułmańscy radykałowie wydali wyrok śmierci, bo przedstawia islam jako jedną wielką ściemę i manipulację. Powieść bardzo dobra i pisana w charakterystycznym stylu, choć pewnie przez naleciałości kulturowe nie wszystko dla Europejczyka jest zrozumiałe. Mimo wszystko podoba mi się u Rushdiego sposób budowania zdań i zaskakujące porównania. No i ten realizm magiczny! Zapewne dalej będę kontynuował czytanie dzieł tego autora.
4 czerwca 2021, 22:03 [cytuj]
Cztram Ślepnąc od świateł Żulczyka ale ciężko mi sie to czyta.Nie lubię tego sposobu pisania.
Cztram Ślepnąc od świateł Żulczyka ale ciężko mi sie to czyta.Nie lubię tego sposobu pisania
29 grudnia 2021, 13:54 [cytuj]
American psycho, Bret Ellis - powieść brutalna i elegancka, obrzydliwa i pełna dobrego smaku, psychopatyczna i inteligentna. Genialne połączenie i w dodatku bardzo dobra i szybka w czytaniu. Miłe zaskoczenie.
Lot nad kukułczym gniazdem, Ken Kesey – kiedyś widziałem film, teraz zachciało mi się książki. W sumie to dość wierna ekranizacja i cały czas bardzo dobra historia.
Zwrotnik raka, Henry Miller – jeśli książki Virginii Woolf nazywam damską delikatną i uczuciową literaturą, to powieści Millera stoją na drugim krańcu – ostre, bezpośrednie, wulgarne, szorstkie. Prawdziwe męskie czytanie. Z książką warto zapoznać się tym, którzy lubią beatników czy ruch hippisowski, bo czerpali oni z Henry’ego pełnymi garściami.
Autostopem przez galaktykę, Douglas Adams – słyszałem o tej powieści dość sporo, ma ona rzesze wielbicieli, a ja po przeczytaniu ¾ byłem srodze zawiedziony, bo zbyt zwariowana, bo humor mało zabawny, bo zbyt dużo akcji, bo zbyt wymyślne nazwy. Końcówka jednak była genialna i dała mi to, czego od niej oczekiwałem. Także ostateczna ocena wysoka, ale trochę żałuję, że tylko ostatnie kilkadziesiąt stron wywarło na mnie wrażenie.
Waligóra, Józef I. Kraszewski – następny tom, tym razem początki XIII w., sprowadzenie Krzyżaków, Konrad Mazowiecki, morderstwo Leszka Białego itd. Lektura wciąga i chce się więcej.
Syn Jazdona, Józef I. Kraszewski – dziesiąty tom, w którym przenosimy się głównie do drugiej połowy XIII w. Mamy najazdy mongolskie, rządy Bolesława Wstydliwego i Leszka Czarnego, bogobojnych władców i rozpustnych duchownych. Ciekawy był to wiek i bardzo ważny, ale w szkołach mało o nim uczą ze względu na mnogość książąt piastowskich, postępujące rozbicie dzielnicowe i skomplikowaną siatkę powiązań. Oczywiście z wielką chęcią sięgam po kolejne tomy.
Frankenstein, Mary Shelley – wiedziałem już wcześniej, że adaptacje tej powieści są mocno spłycone, ale nie wiedziałem, że aż tak. W książce dostajemy świetną analizę społeczno-obyczajowo-naukową tamtych czasów w stylu gotyckiego romansu ze wszystkimi cechami powieści romantycznej. Bardzo dobrze się czytało i muszę jeszcze koniecznie wrócić do tej autorki.
Był jeszcze Blady król Wallacea, ale okropnie mnie wynudził i nie miałem ochoty czytać więcej (a jest tego ponad 600 stron – dotarłem niemal do połowy), choć niektóre rozdziały były dobre. Nie odmawiam autorowi talentu, ale książka ta jest zlepkiem fragmentów złożonymi już po śmierci pisarza i to niestety mocno widać. Może jeszcze kiedyś wrócę, a na pewno sięgnę po jego inną pozycję.
Kolejną niedoczytaną powieścią jest Twierdza Exupery’ego. Nasłuchałem i naczytałem się wcześniej o niej bardzo pozytywnych rzeczy, że taka filozoficzna, że odmienia życie, że cud malina pamięta się ją do końca życia. Z lekkim dystansem podchodziłem do tych rewelacji, ale postanowiłem spróbować. Dostałem, tak jak zresztą się spodziewałem, miks Paula Coelho z Pismem Św. Było to dla mnie zbyt niestrawne. Raczej nie wrócę.
Lot nad kukułczym gniazdem, Ken Kesey – kiedyś widziałem film, teraz zachciało mi się książki. W sumie to dość wierna ekranizacja i cały czas bardzo dobra historia.
Zwrotnik raka, Henry Miller – jeśli książki Virginii Woolf nazywam damską delikatną i uczuciową literaturą, to powieści Millera stoją na drugim krańcu – ostre, bezpośrednie, wulgarne, szorstkie. Prawdziwe męskie czytanie. Z książką warto zapoznać się tym, którzy lubią beatników czy ruch hippisowski, bo czerpali oni z Henry’ego pełnymi garściami.
Autostopem przez galaktykę, Douglas Adams – słyszałem o tej powieści dość sporo, ma ona rzesze wielbicieli, a ja po przeczytaniu ¾ byłem srodze zawiedziony, bo zbyt zwariowana, bo humor mało zabawny, bo zbyt dużo akcji, bo zbyt wymyślne nazwy. Końcówka jednak była genialna i dała mi to, czego od niej oczekiwałem. Także ostateczna ocena wysoka, ale trochę żałuję, że tylko ostatnie kilkadziesiąt stron wywarło na mnie wrażenie.
Waligóra, Józef I. Kraszewski – następny tom, tym razem początki XIII w., sprowadzenie Krzyżaków, Konrad Mazowiecki, morderstwo Leszka Białego itd. Lektura wciąga i chce się więcej.
Syn Jazdona, Józef I. Kraszewski – dziesiąty tom, w którym przenosimy się głównie do drugiej połowy XIII w. Mamy najazdy mongolskie, rządy Bolesława Wstydliwego i Leszka Czarnego, bogobojnych władców i rozpustnych duchownych. Ciekawy był to wiek i bardzo ważny, ale w szkołach mało o nim uczą ze względu na mnogość książąt piastowskich, postępujące rozbicie dzielnicowe i skomplikowaną siatkę powiązań. Oczywiście z wielką chęcią sięgam po kolejne tomy.
Frankenstein, Mary Shelley – wiedziałem już wcześniej, że adaptacje tej powieści są mocno spłycone, ale nie wiedziałem, że aż tak. W książce dostajemy świetną analizę społeczno-obyczajowo-naukową tamtych czasów w stylu gotyckiego romansu ze wszystkimi cechami powieści romantycznej. Bardzo dobrze się czytało i muszę jeszcze koniecznie wrócić do tej autorki.
Był jeszcze Blady król Wallacea, ale okropnie mnie wynudził i nie miałem ochoty czytać więcej (a jest tego ponad 600 stron – dotarłem niemal do połowy), choć niektóre rozdziały były dobre. Nie odmawiam autorowi talentu, ale książka ta jest zlepkiem fragmentów złożonymi już po śmierci pisarza i to niestety mocno widać. Może jeszcze kiedyś wrócę, a na pewno sięgnę po jego inną pozycję.
Kolejną niedoczytaną powieścią jest Twierdza Exupery’ego. Nasłuchałem i naczytałem się wcześniej o niej bardzo pozytywnych rzeczy, że taka filozoficzna, że odmienia życie, że cud malina pamięta się ją do końca życia. Z lekkim dystansem podchodziłem do tych rewelacji, ale postanowiłem spróbować. Dostałem, tak jak zresztą się spodziewałem, miks Paula Coelho z Pismem Św. Było to dla mnie zbyt niestrawne. Raczej nie wrócę.
Edytowano dnia: 29 grudnia 2021, 14:07
[b]American psycho[/b], [i]Bret Ellis[/i] - powieść brutalna i elegancka, obrzydliwa i pełna dobrego smaku, psychopatyczna i inteligentna. Genialne połączenie i w dodatku bardzo dobra i szybka w czytaniu. Miłe zaskoczenie.
[b]Lot nad kukułczym gniazdem[/b], [i]Ken Kesey[/i] – kiedyś widziałem film, teraz zachciało mi się książki. W sumie to dość wierna ekranizacja i cały czas bardzo dobra historia.
[b]Zwrotnik raka[/b], [i]Henry Miller[/i] – jeśli książki Virginii Woolf nazywam damską delikatną i uczuciową literaturą, to powieści Millera stoją na drugim krańcu – ostre, bezpośrednie, wulgarne, szorstkie. Prawdziwe męskie czytanie. Z książką warto zapoznać się tym, którzy lubią beatników czy ruch hippisowski, bo czerpali oni z Henry’ego pełnymi garściami.
[b]Autostopem przez galaktykę[/b], [i]Douglas Adams[/i] – słyszałem o tej powieści dość sporo, ma ona rzesze wielbicieli, a ja po przeczytaniu ¾ byłem srodze zawiedziony, bo zbyt zwariowana, bo humor mało zabawny, bo zbyt dużo akcji, bo zbyt wymyślne nazwy. Końcówka jednak była genialna i dała mi to, czego od niej oczekiwałem. Także ostateczna ocena wysoka, ale trochę żałuję, że tylko ostatnie kilkadziesiąt stron wywarło na mnie wrażenie.
[b]Waligóra[/b], [i]Józef I. Kraszewski[/i] – następny tom, tym razem początki XIII w., sprowadzenie Krzyżaków, Konrad Mazowiecki, morderstwo Leszka Białego itd. Lektura wciąga i chce się więcej.
[b]Syn Jazdona[/b], [i]Józef I. Kraszewski[/i] – dziesiąty tom, w którym przenosimy się głównie do drugiej połowy XIII w. Mamy najazdy mongolskie, rządy Bolesława Wstydliwego i Leszka Czarnego, bogobojnych władców i rozpustnych duchownych. Ciekawy był to wiek i bardzo ważny, ale w szkołach mało o nim uczą ze względu na mnogość książąt piastowskich, postępujące rozbicie dzielnicowe i skomplikowaną siatkę powiązań. Oczywiście z wielką chęcią sięgam po kolejne tomy.
[b]Frankenstein[/b], [i]Mary Shelley[/i] – wiedziałem już wcześniej, że adaptacje tej powieści są mocno spłycone, ale nie wiedziałem, że aż tak. W książce dostajemy świetną analizę społeczno-obyczajowo-naukową tamtych czasów w stylu gotyckiego romansu ze wszystkimi cechami powieści romantycznej. Bardzo dobrze się czytało i muszę jeszcze koniecznie wrócić do tej autorki.
Był jeszcze [b]Blady król[/b] Wallacea, ale okropnie mnie wynudził i nie miałem ochoty czytać więcej (a jest tego ponad 600 stron – dotarłem niemal do połowy), choć niektóre rozdziały były dobre. Nie odmawiam autorowi talentu, ale książka ta jest zlepkiem fragmentów złożonymi już po śmierci pisarza i to niestety mocno widać. Może jeszcze kiedyś wrócę, a na pewno sięgnę po jego inną pozycję.
Kolejną niedoczytaną powieścią jest [b]Twierdza[/b] Exupery’ego. Nasłuchałem i naczytałem się wcześniej o niej bardzo pozytywnych rzeczy, że taka filozoficzna, że odmienia życie, że cud malina pamięta się ją do końca życia. Z lekkim dystansem podchodziłem do tych rewelacji, ale postanowiłem spróbować. Dostałem, tak jak zresztą się spodziewałem, miks Paula Coelho z Pismem Św. Było to dla mnie zbyt niestrawne. Raczej nie wrócę.
30 grudnia 2021, 21:53 [cytuj]
Tymczasem ja przez cały 2021:
- Przeciętna książka o Svenie Hannawaldzie
- Przeciętna książka o Svenie Hannawaldzie
Tymczasem ja przez cały 2021:
- Przeciętna książka o Svenie Hannawaldzie
:X
11 czerwca 2022, 18:18 [cytuj]
Klucz do nieba, Theodore Sturgeon – nowela sf opowiadająca o kosmicznej misji pewnego szlachetnego złodziejaszka. Historia miała potencjał na coś większego, ale taka już forma noweli, że jest krótka. Całkiem fajne.
Pogrobek, Józef I. Kraszewski – i dalej jesteśmy w drugiej połowie XIII w., akcja w dużej części pokrywa się z wcześniejszym tomem, ale tym razem autor skupia się na losach pierwszego od wielu lat króla Polski, czyli Przemysława II. Nie będę się rozpisywał, pozycja bardzo dobra.
Doktor Żywago, Borys Pasternak – akcja powieści dzieje się w niezwykle ważnych dla histrorii rosyjskiej latach, a mianowicie niemal od początku XX wieku po koniec lat 20. tegoż wieku, choć miejscami wybiega aż po II wojnę światową. Mamy tu opowieś o lekarzu nawiskiem Żywago, którego losy śledzimy od lat dziecięcych po przedwczesną śmierć. W tle otrzymujemy rewolucję 1905 roku, I wojnę światową, rewolucję październikową, upadek caratu, przejęcie władzy przez bolszewików i ich rządy. Książka dość mocna, bo i ciężkie to były czasy, ale tło histroryczne nie wyczerpało mojej ciekawości. Dość przyznać, iż nazwisko Lenin pada tyko raz, nie ma nawet wzmianki o zamordowaniu carskiej rodziny, a w dodatku autor przez pierwsze kilkadziesiąt stron wprowadza całą masę bohaterów, z których tylko kilku będzie odgrywać najważniejsze role. Szybko się pogubiłem w tym gąszczu postaci i ich wzajemnych relacji. Podsumowując: powieść całkiem dobra, obszerna, ale odnoszę wrażenie, że autor nie do końca wykorzystał potencjał w niej tkwiący.
Podróże Guliwera, Jonathan Swift – chyba każdy zna ten tytuł i kojarzy jako książkę dla dzieci. Owszem, jest wersja mocno skrócona dedykowana młodszym czytelnikom i jest wersja pełna, która dla dzieci już nie jest. Autor poprzez niesamowite podróże głównego bohatera do nieodkrytych zamorskich krain w symboliczny, szyderczy i krytyczny sposób rozprawia się z polityką, kulturą i obyczajowością ówczesnej Anglii i Europy. Bardzo fajna i ciekawa pozycja łącząca fantastykę, przygodę i rozprawę polityczno-historyczno-moralną ludzkości.
Bohater naszych czasów, Michaił Lermontow – powieść składająca się z kilku nowel, których elementem wspólnym jest postać głównego bohatera. Całkiem dobre, fajne rozkminy jak na powieść z czasów romantyzmu, a główna postać jest wręcz zaprzeczeniem literckiego wzorca tej epoki. I to mi się podobało.
Grona gniewu, John Steinbeck – z tym panem miałęm już styczność przy okazji czytania Tortilla flat. Tamtą książkę cechowało poczucie humoru, tę natomiast tragiczność, bo oto śledzimy losy rodziny amerykańskich farmerów w latach 30. ub. wieku, którzy pod wpływem wielkiego kryzysu i nieurodzaju popadają w długi i tracą swoją ziemię. Skuszeni ulotką pakują swój dobytek na ciężarówkę i udają się do Kalifornii w poszukiwaniu pracy. Niesamowita powieść o twardych ludziach, którzy nawet w obliczu licznych klęsk, niepowodzeń, nietolerancji i upodlenia potrafią zachować twarz i godność. Jestem pod wielkim wrażeniem!
Kraków za Łoktka, Józef I. Kraszewski – co prawda Łokietek wystpował jako postać poboczna już w poprzednch częściach cyklu, jednak tutaj wyrasta na postać pierwszoplanową. Okres czasowy powieśći mieści się od panowania czeskiego władny Wacława II, poprzez ostateczne przejęcie władzy nad Krakowem przez Łokietka, aż po bunt wójta Alberta. Kraszewski jak zwykle w formie, będziemy jechać dalej z tym tematem.
Cylinder van Troffa, Janusz Zajdel – to dopiero moje pierwsze spotkanie z mistrzem polskiego sf, ale za to bardzo udane. Książka opowiada o losach człowieka, który w niedalekiej przyszłości opuszcza Ziemię w celu eksploracji odległych planet, ale zamiast po 50 latach wraca po dwustu. Oczywiście proces hibernacji sprawił, że postarzał się raptem o kilkanaście lat i teraz musi zmierzyć się z nową sytuacją jaka zapanowała na rodzimej planecie po tak długiej nieobecności. Powieść rzyma w napięciu, dużo się w niej dzieje ale jest też miejsce na liczne rozmyślania o naturze człowieka, jego wyborach, miłości, inżynierii społecznej. Świetny autor i śwetna pozycja.
Jelita, Józef I. Kraszewski – końcówka panowania Łokietka, bitwa pod Płowcami, itp. Króla Władysława można z czystym sumieniem nazwać „mały, ale wariat”, w pozytywnym znaczeniu. Niesamowita postać.
Na wschód od Edenu, John Steinbeck – po „Gronach gniewu” chciałem szybko wrócić do tego autora. Pewnie niektórzy kojarzą film na podstawie tejże książki, lecz film to tylko ostatnia ćwiartka powieści, a że powieść ma ponad 800 stron, to było co czytać. W dziele tym może nie było takich emocji jak w poprzednim, za to królowała tu lekka filozofia i mądrość życiowa. Steinbeck to wybitny pisarz, jestem pod wrażeniem.
Król chłopów, Józef I. Kraszewski – rzecz się dzieje za czasów panowania Kazimierza Wielkiego, który jak najbardziej na to przezwisko zasłużył.
Pogrobek, Józef I. Kraszewski – i dalej jesteśmy w drugiej połowie XIII w., akcja w dużej części pokrywa się z wcześniejszym tomem, ale tym razem autor skupia się na losach pierwszego od wielu lat króla Polski, czyli Przemysława II. Nie będę się rozpisywał, pozycja bardzo dobra.
Doktor Żywago, Borys Pasternak – akcja powieści dzieje się w niezwykle ważnych dla histrorii rosyjskiej latach, a mianowicie niemal od początku XX wieku po koniec lat 20. tegoż wieku, choć miejscami wybiega aż po II wojnę światową. Mamy tu opowieś o lekarzu nawiskiem Żywago, którego losy śledzimy od lat dziecięcych po przedwczesną śmierć. W tle otrzymujemy rewolucję 1905 roku, I wojnę światową, rewolucję październikową, upadek caratu, przejęcie władzy przez bolszewików i ich rządy. Książka dość mocna, bo i ciężkie to były czasy, ale tło histroryczne nie wyczerpało mojej ciekawości. Dość przyznać, iż nazwisko Lenin pada tyko raz, nie ma nawet wzmianki o zamordowaniu carskiej rodziny, a w dodatku autor przez pierwsze kilkadziesiąt stron wprowadza całą masę bohaterów, z których tylko kilku będzie odgrywać najważniejsze role. Szybko się pogubiłem w tym gąszczu postaci i ich wzajemnych relacji. Podsumowując: powieść całkiem dobra, obszerna, ale odnoszę wrażenie, że autor nie do końca wykorzystał potencjał w niej tkwiący.
Podróże Guliwera, Jonathan Swift – chyba każdy zna ten tytuł i kojarzy jako książkę dla dzieci. Owszem, jest wersja mocno skrócona dedykowana młodszym czytelnikom i jest wersja pełna, która dla dzieci już nie jest. Autor poprzez niesamowite podróże głównego bohatera do nieodkrytych zamorskich krain w symboliczny, szyderczy i krytyczny sposób rozprawia się z polityką, kulturą i obyczajowością ówczesnej Anglii i Europy. Bardzo fajna i ciekawa pozycja łącząca fantastykę, przygodę i rozprawę polityczno-historyczno-moralną ludzkości.
Bohater naszych czasów, Michaił Lermontow – powieść składająca się z kilku nowel, których elementem wspólnym jest postać głównego bohatera. Całkiem dobre, fajne rozkminy jak na powieść z czasów romantyzmu, a główna postać jest wręcz zaprzeczeniem literckiego wzorca tej epoki. I to mi się podobało.
Grona gniewu, John Steinbeck – z tym panem miałęm już styczność przy okazji czytania Tortilla flat. Tamtą książkę cechowało poczucie humoru, tę natomiast tragiczność, bo oto śledzimy losy rodziny amerykańskich farmerów w latach 30. ub. wieku, którzy pod wpływem wielkiego kryzysu i nieurodzaju popadają w długi i tracą swoją ziemię. Skuszeni ulotką pakują swój dobytek na ciężarówkę i udają się do Kalifornii w poszukiwaniu pracy. Niesamowita powieść o twardych ludziach, którzy nawet w obliczu licznych klęsk, niepowodzeń, nietolerancji i upodlenia potrafią zachować twarz i godność. Jestem pod wielkim wrażeniem!
Kraków za Łoktka, Józef I. Kraszewski – co prawda Łokietek wystpował jako postać poboczna już w poprzednch częściach cyklu, jednak tutaj wyrasta na postać pierwszoplanową. Okres czasowy powieśći mieści się od panowania czeskiego władny Wacława II, poprzez ostateczne przejęcie władzy nad Krakowem przez Łokietka, aż po bunt wójta Alberta. Kraszewski jak zwykle w formie, będziemy jechać dalej z tym tematem.
Cylinder van Troffa, Janusz Zajdel – to dopiero moje pierwsze spotkanie z mistrzem polskiego sf, ale za to bardzo udane. Książka opowiada o losach człowieka, który w niedalekiej przyszłości opuszcza Ziemię w celu eksploracji odległych planet, ale zamiast po 50 latach wraca po dwustu. Oczywiście proces hibernacji sprawił, że postarzał się raptem o kilkanaście lat i teraz musi zmierzyć się z nową sytuacją jaka zapanowała na rodzimej planecie po tak długiej nieobecności. Powieść rzyma w napięciu, dużo się w niej dzieje ale jest też miejsce na liczne rozmyślania o naturze człowieka, jego wyborach, miłości, inżynierii społecznej. Świetny autor i śwetna pozycja.
Jelita, Józef I. Kraszewski – końcówka panowania Łokietka, bitwa pod Płowcami, itp. Króla Władysława można z czystym sumieniem nazwać „mały, ale wariat”, w pozytywnym znaczeniu. Niesamowita postać.
Na wschód od Edenu, John Steinbeck – po „Gronach gniewu” chciałem szybko wrócić do tego autora. Pewnie niektórzy kojarzą film na podstawie tejże książki, lecz film to tylko ostatnia ćwiartka powieści, a że powieść ma ponad 800 stron, to było co czytać. W dziele tym może nie było takich emocji jak w poprzednim, za to królowała tu lekka filozofia i mądrość życiowa. Steinbeck to wybitny pisarz, jestem pod wrażeniem.
Król chłopów, Józef I. Kraszewski – rzecz się dzieje za czasów panowania Kazimierza Wielkiego, który jak najbardziej na to przezwisko zasłużył.
[b]Klucz do nieba[/b], [i]Theodore Sturgeon[/i] – nowela sf opowiadająca o kosmicznej misji pewnego szlachetnego złodziejaszka. Historia miała potencjał na coś większego, ale taka już forma noweli, że jest krótka. Całkiem fajne.
[b]Pogrobek[/b], [i]Józef I. Kraszewski[/i] – i dalej jesteśmy w drugiej połowie XIII w., akcja w dużej części pokrywa się z wcześniejszym tomem, ale tym razem autor skupia się na losach pierwszego od wielu lat króla Polski, czyli Przemysława II. Nie będę się rozpisywał, pozycja bardzo dobra.
[b]Doktor Żywago[/b], [i]Borys Pasternak[/i] – akcja powieści dzieje się w niezwykle ważnych dla histrorii rosyjskiej latach, a mianowicie niemal od początku XX wieku po koniec lat 20. tegoż wieku, choć miejscami wybiega aż po II wojnę światową. Mamy tu opowieś o lekarzu nawiskiem Żywago, którego losy śledzimy od lat dziecięcych po przedwczesną śmierć. W tle otrzymujemy rewolucję 1905 roku, I wojnę światową, rewolucję październikową, upadek caratu, przejęcie władzy przez bolszewików i ich rządy. Książka dość mocna, bo i ciężkie to były czasy, ale tło histroryczne nie wyczerpało mojej ciekawości. Dość przyznać, iż nazwisko Lenin pada tyko raz, nie ma nawet wzmianki o zamordowaniu carskiej rodziny, a w dodatku autor przez pierwsze kilkadziesiąt stron wprowadza całą masę bohaterów, z których tylko kilku będzie odgrywać najważniejsze role. Szybko się pogubiłem w tym gąszczu postaci i ich wzajemnych relacji. Podsumowując: powieść całkiem dobra, obszerna, ale odnoszę wrażenie, że autor nie do końca wykorzystał potencjał w niej tkwiący.
[b]Podróże Guliwera[/b], [i]Jonathan Swift[/i] – chyba każdy zna ten tytuł i kojarzy jako książkę dla dzieci. Owszem, jest wersja mocno skrócona dedykowana młodszym czytelnikom i jest wersja pełna, która dla dzieci już nie jest. Autor poprzez niesamowite podróże głównego bohatera do nieodkrytych zamorskich krain w symboliczny, szyderczy i krytyczny sposób rozprawia się z polityką, kulturą i obyczajowością ówczesnej Anglii i Europy. Bardzo fajna i ciekawa pozycja łącząca fantastykę, przygodę i rozprawę polityczno-historyczno-moralną ludzkości.
[b]Bohater naszych czasów[/b], [i]Michaił Lermontow[/i] – powieść składająca się z kilku nowel, których elementem wspólnym jest postać głównego bohatera. Całkiem dobre, fajne rozkminy jak na powieść z czasów romantyzmu, a główna postać jest wręcz zaprzeczeniem literckiego wzorca tej epoki. I to mi się podobało.
[b]Grona gniewu[/b], [i]John Steinbeck[/i] – z tym panem miałęm już styczność przy okazji czytania [i]Tortilla flat[/i]. Tamtą książkę cechowało poczucie humoru, tę natomiast tragiczność, bo oto śledzimy losy rodziny amerykańskich farmerów w latach 30. ub. wieku, którzy pod wpływem wielkiego kryzysu i nieurodzaju popadają w długi i tracą swoją ziemię. Skuszeni ulotką pakują swój dobytek na ciężarówkę i udają się do Kalifornii w poszukiwaniu pracy. Niesamowita powieść o twardych ludziach, którzy nawet w obliczu licznych klęsk, niepowodzeń, nietolerancji i upodlenia potrafią zachować twarz i godność. Jestem pod wielkim wrażeniem!
[b]Kraków za Łoktka[/b], [i]Józef I. Kraszewski[/i] – co prawda Łokietek wystpował jako postać poboczna już w poprzednch częściach cyklu, jednak tutaj wyrasta na postać pierwszoplanową. Okres czasowy powieśći mieści się od panowania czeskiego władny Wacława II, poprzez ostateczne przejęcie władzy nad Krakowem przez Łokietka, aż po bunt wójta Alberta. Kraszewski jak zwykle w formie, będziemy jechać dalej z tym tematem.
[b]Cylinder van Troffa[/b], [i]Janusz Zajdel[/i] – to dopiero moje pierwsze spotkanie z mistrzem polskiego sf, ale za to bardzo udane. Książka opowiada o losach człowieka, który w niedalekiej przyszłości opuszcza Ziemię w celu eksploracji odległych planet, ale zamiast po 50 latach wraca po dwustu. Oczywiście proces hibernacji sprawił, że postarzał się raptem o kilkanaście lat i teraz musi zmierzyć się z nową sytuacją jaka zapanowała na rodzimej planecie po tak długiej nieobecności. Powieść rzyma w napięciu, dużo się w niej dzieje ale jest też miejsce na liczne rozmyślania o naturze człowieka, jego wyborach, miłości, inżynierii społecznej. Świetny autor i śwetna pozycja.
[b]Jelita[/b], [i]Józef I. Kraszewski[/i] – końcówka panowania Łokietka, bitwa pod Płowcami, itp. Króla Władysława można z czystym sumieniem nazwać „mały, ale wariat”, w pozytywnym znaczeniu. Niesamowita postać.
[b]Na wschód od Edenu[/b], [i]John Steinbeck[/i] – po „Gronach gniewu” chciałem szybko wrócić do tego autora. Pewnie niektórzy kojarzą film na podstawie tejże książki, lecz film to tylko ostatnia ćwiartka powieści, a że powieść ma ponad 800 stron, to było co czytać. W dziele tym może nie było takich emocji jak w poprzednim, za to królowała tu lekka filozofia i mądrość życiowa. Steinbeck to wybitny pisarz, jestem pod wrażeniem.
[b]Król chłopów[/b], [i]Józef I. Kraszewski[/i] – rzecz się dzieje za czasów panowania Kazimierza Wielkiego, który jak najbardziej na to przezwisko zasłużył.
tabela ligowa
| Drużyna | M | Z | R | P | PKT |
| 1. Bayern Monachium | 34 | 24 | 5 | 5 | 77 |
| 2. Borussia Dortmund | 34 | 22 | 3 | 9 | 69 |
| 3. Bayer Leverkusen | 34 | 19 | 7 | 8 | 64 |
| 4. RB Lipsk | 34 | 17 | 7 | 10 | 58 |
| 5. Union Berlin | 34 | 16 | 9 | 9 | 57 |
| 6. SC Freiburg | 34 | 15 | 10 | 9 | 55 |
| 7. 1. FC Köln | 34 | 14 | 10 | 10 | 52 |
ranking typerów
| Użytkownik | Punkty |
| 1. JungKamil3 | 504 |
| 2. Krzpiczek16 | 504 |
| 3. Armandzio | 462 |
| 4. buniu34 | 456 |
| 5. geniu | 453 |
| 6. KOMIX | 450 |
| 7. F1066 | 447 |
forum dyskusyjne
shoutbox
zesik
4 godzin temu
Fajnie,żę tak szybko klepnęli te transferu, zawsze to większy procent szans,że się szybciej zgrają.. oby, oby :)
F1066
6 godzin temu
Nowy dyrektor sportowy Borussii Dortmund Sebastian Kehl widzi szanse i zagrożenia w ponownym przetasowaniu składu BVB. "W zespole będzie nowa hierarchia, ponieważ tego lata mieliśmy wiele zmian w składzie. Ze względu na stosunkowo krótkie przygotowania i niezwykle kompaktową pierwszą połowę sezonu, wyzwaniem jest teraz dla zespołu szybkie zrastanie się" powiedział Kehl kickerowi. Następca BVB Michaela Zorca wiąże w tym względzie duże nadzieje z Niklasem Süle, który przeniósł się do Dortmundu z FC Bayernu na zasadzie wolnego transferu. "Na pewno będzie miał szczególną rolę wśród nowych zawodników, ponieważ jest w pewnym wieku i wiele już doświadczył w swojej karierze. Zrozumiał, czego od niego oczekujemy i na swój sposób będzie kimś, kto pomoże poprowadzić zespół. On również chce zrobić dokładnie ten kolejny krok w swoim rozwoju - opisywał Kehl. Oprócz 26-letniego środkowego obrońcy, BVB podpisało kontrakt z kilkoma profesjonalistami:Karimem Adeyemi (20), Nico Schlotterbeckiem (22) i Salihem Özcanem (24), którzy nie mają jeszcze tak dużego doświadczenia. W Dortmundzie spotkają się z takimi młodzikami jak Youssoufa Moukoko, Jamie Bynoe-Gittens czy Tom Rothe (wszyscy 17 lat). "Wszyscy nasi młodzi zawodnicy są bardzo ambitni i mają pewność siebie, ale niektórzy z nich są jeszcze na początku swojej kariery. To jest często ignorowane publicznie. W tym procesie będą potrzebowali odpowiedniego wsparcia ze strony doświadczonych, bardzo doświadczonych zawodników, jak nasz kapitan Marco Reus czy Mats Hummels - powiedział Kehl.
Q4RTRIDG3
Wczoraj, 21:27
Nie pomyśl, kiedykolwiek, że Uli mógł być po tamtej stronie. Pomyślenie jest zbrodnią. youtu.be/9Z55mYgZOJs
F1066
Wczoraj, 21:25
Jak wszyscy wiemy, Uli H. robił na swoje kopyto, bo za co wyrok. 30% jako tako dobry wynik, niech wspomni o swoim wyniku :)) można się tylko domyślać. Tylko nikt nic nie wie ;)) Czeski film!
Q4RTRIDG3
Wczoraj, 21:25
Faktycznie powiedzenie, że BVB jest faworytem to lekka przesada. Celem nr 1 powinno być stworzenie sprawnie funkcjonującej maszyny, a wydaje mi się że w końcu jest odpowiedni skład.
F1066
Wczoraj, 21:18
;)) Pan Watzke jest znany z mądrego podejścia do sprawy" - powiedział Hoeneß na marginesie kongresu przyszłości "Neuland" i dodał, odnosząc się do notowanej na giełdzie BVB: "Borussia Dortmund nie ma już wiele do sprzedania, ponieważ już dawno sprzedała znacznie więcej niż 50 procent swoich udziałów". Hoeneß opowiedział się za zniesieniem regulacji, która uniemożliwia sponsorom przejmowanie większościowych udziałów w klubie. Watzke zapewnił następnie, że ?w ciągu najbliższych kilku lat nie nastąpią w Niemczech żadne zmiany pod moją odpowiedzialnością jako przewodniczący rady nadzorczej DFL. To stuprocentowo pewne?. Powiedział także ?Bild am Sonntag?: ?Fascynujące w argumentacji Uli Hoeneßa jest to, że proponuje coś innym klubom, ale potem wyraźnie wyklucza FC Bayern?. Dokładnie to samo podkreślił teraz ponownie Hoeneß. "Pan Watzke nieco skrytykował mnie za to, że jako przedstawiciel Bayernu Monachium nic na tym nie zyskam. Nie chodzi o FC Bayern czy Borussię Dortmund, ale o wiele mniejszych klubów, które miałyby większe możliwości refinansowania transferów czy infrastruktury, gdyby ta klauzula przestała obowiązywać". Ma na myśli na przykład Eintracht Frankfurt, Werder Brema czy Borussię Mönchengladbach, które "z rozsądnymi inwestorami miałyby znacznie większe możliwości w porównaniu z innymi krajami". My w FC Bayern w ogóle byśmy z tego nie skorzystali, ponieważ mamy regulamin z naszymi członkami, że nie możemy sprzedać więcej niż 30 procent bez ich zgody".
F1066
Wczoraj, 20:43
Niestety, pelikanów nie trzeba szukać daleko. Kohler chyba trochę się tez pospieszył. Jego prawo. Nasze nowe transfery musza się zgrać. Jeśli batalion nie odpali, winnym będzie za chwile Edin.
aguero82
Wczoraj, 20:29
msn.com/de-de/sport/fussball/borussia-dortmund-neuzugang-haller-muss-kritik-einstecken/ar-AAYXC5w?ocid=msedgntp&cvid=933dfcd2cc794c8f8a349e90cd6c788a Nie wszyscy są tak zachwyceni Hallerem tak jak tutejsi forumowicze. Osobiście po dwumeczu Ajax-BVB w LM również byłem za sprowadzeniem tego piłkarza do Dortmundu
zesik
Wczoraj, 15:37
a propos jeszcze Chelsea, tam też sporo się dzieje po zmianie właściciela. Niby odchodzą Lukaku, Rudiger, Azpilicueta i Christensen ale pozyskać podobno chcą De Ligta, Sterlinga, Raphinhe i.. Neymara :P w świetle tych zainteresowań nic dziwnego ,że pojawiają się plotki na temat odejścia Pulisicia :P
zesik
Wczoraj, 12:46
A co do zainteresowania Pulisiciem. Kurcze zawsze go lubiłem i akurat jego powrót do Dortmundu byłby dla mnie miłym zaskoczeniem aczkolwiek raczej plotka. Wiadomo w końcu Chelsea teraz kilka transferów dopina. No ale Pulisic na pewno podniósłby poziom gdyby grał..pod warunkiem ,że omijałyby go kontuzje a z tym też ciężko u niego.. Podobnie jak u nas u Reyny :(
zesik
Wczoraj, 12:40
Bellingham super się rozwija i naprawdę szkoda będzie jak odejdzie - ale jest to raczej pewne, tylko pytanie kiedy. No i oby dalej się w takim tempie rozwijał. Ale szczególnie szkoda będzie jego odejścia ze względu na jego podejście do życia jako piłkarz. Tam jeszcze widać,że sodówka nie uderzyła i twardo stąpa po ziemi, do tego mega pracowity i z ambicjami.. W sumie każdy wywiad z nim czyta się naprawdę fajnie i oby więcej było takich charakterów wśród piłkarzy. Mam nadzieję,że nie chwalę dnia przed zachodem i mimo wszystko do samego końca jego kariery w barwach BVB będziemy mieli z niego pożytek.. Idealny scenariusz to by był gdyby poszedł przykładem DEDE który też miał być u nas na chwilę a wszyscy wiemy jak to się skończyło :D
F1066
Wczoraj, 11:29
Odejście z Dortmundu tego lata jest praktycznie wykluczone. Sami szefowie BVB wielokrotnie ogłaszali, że w żadnym wypadku nie są gotowi do negocjacji w sprawie Bellinghama. Prawdopodobnie zmieni się to najpóźniej latem 2023 roku. BVB jest na to przygotowana. Według doniesień Sport Bild, Westfalczycy będą skłonni do rozmów tylko wtedy, gdy otrzymają ofertę w wysokości co najmniej 120 milionów euro.
F1066
Wczoraj, 00:27
Coś się chyba na pokładzie krążownika fcb dzieje. Marynarze nie mogą się dogadać z sternikami?
artur1973
Wczoraj, 00:10
To mi się podoba. U świń obok Lewego zaczyna się cyrk z Gnarbym. Prosiaki grożą, ze jak nie przedłuży kontraktu wyląduje na trybunach :-) Piękny kwas
F1066
1 dni temu, 2022-06-28
Nie wiem dlaczego, ale w tym materiale wpadł mi w oko Dede. To musiała być straszna fleja. Św. pamięci Nermin chciał mi sprzedać byemwy 6er Dede, potem piętrowy autobus germańskich hokeistów. Jak można tak zasyfić auto?
Dargos
1 dni temu, 2022-06-28
tv.bvb.de/en/videos/2021-2022/news/bvb-legends-in-ghana/?referrerlane=102000
F1066
1 dni temu, 2022-06-28
BVB entfernt Metzelder-Stern. 14 miesięcy temu były zawodnik reprezentacji narodowej Christoph Metzelder został skazany na karę pozbawienia wolności w zawieszeniu za posiadanie i rozpowszechnianie pornografii dziecięcej. Podobno ma teraz robotę u "św. rydza"
F1066
1 dni temu, 2022-06-28
Jako aktywny zawodnik Otto Addo rozegrał 75 meczów BuLi dla Borussii Dortmund, został mistrzem Niemiec z BVB w 2002 r. i strzelił legendarną bramkę mimo kontuzji więzadeł krzyżowych. Niemiec-Ghańczyk od 2019 roku pracuje w sztabie trenerskim drużyny z Bundesligi na różnych stanowiskach. Jak donoszą media, kontrakt Addo zostanie wkrótce przedłużony na dłuższy okres.
F1066
2 dni temu, 2022-06-28
Transfer Davida Rauma: klauzula powoduje nagły zwrot akcji. BVB jest podobno zainteresowana podpisaniem kontraktu z Davidem Raumem. Teraz jednak pojawiły się nowe informacje o klauzuli kontraktowej lewego obrońcy. Klauzula w kontrakcie sprawia, że transfer wydaje się niemożliwy. Transfer byłby znacznie droższy, klauzula odejścia Davida Rauma wchodzi w życie dopiero latem 2023 roku.
Murzyn
2 dni temu, 2022-06-28
Nice. Niech zgadnę - pierwsza połowa sezonu będzie udana, a w drugiej nastąpi padaka.
twitter borussia.com.pl
1656605389!!!
Jude Bellingham obchodzi dziś 19. urodziny. Alles Gute zum Geburtstag! 🥳🎂🎁🐝🖤💛 Fot. Borussia Dortmund https://t.co/XuDgXOkD9K
Gio Reyna nadal przechodzi rehabilitację po odniesionej w kwietniu kontuzji. Amerykanin jest na dobrej drodze, ale… https://t.co/0M3oVUDszw
Ruhr Nachrichten: Sébastien Haller udanie przeszedł testy medyczne i podpisał 4-letni kontrakt z Borussią Dortmund.… https://t.co/vFa62fHCd4
Media: Transfer Sébastiena Hallera do BVB zostanie sfinalizowany w lipcu. Jest to życzenie Ajaksu, który chce zacze… https://t.co/WmTAwI8bcc
Sèbastien Haller pojawił się w Dortmundzie! https://t.co/BHkjwnZ1wz
RT @BVB: 🔙 @piszczek_lp26 war in seiner aktiven Zeit ein Leader auf dem Platz, 🔛 jetzt ist er es in seiner Fußballschule: Vor wenigen Tagen…
Sébastien Haller przejdzie jutro testy medyczne przed transferem do Borussii Dortmund. BVB zapłaci 31 milionów euro… https://t.co/YrNp5yD7Bk
Sébastien Haller ustalił warunki 5-letniego kontraktu z Borussią Dortmund. Oferta BVB opiewająca na 35 mln euro łąc… https://t.co/1egvRVtyKO
twitter bvb.de
🙌 Glückwunsch ans Dortmunder Mädel Jule #Niemeier zum sensationellen Erreichen der 3. Runde in #Wimbledon! 🎉🎾 Viel… https://t.co/Lw9fFiiaG8
👏 Schön, dass Ihr dabei wart! https://t.co/cW6HmSXBCb
⚽️ is 🔙 https://t.co/FQh8XXdbZh
@JayZyNE1909 Ist auch bei Mo der Fall.
Emre #Can und Felix #Passlack sind seit Montag wieder bei uns, werden in den kommenden Tagen aber noch individuell gesteuert.
Training mit Fans: 🥰 https://t.co/qkIRNxra5M
🔛 Und los! Wir sind LIVE drauf: https://t.co/ALGLLGDWjy https://t.co/foTaa1AmGt
Some 𝓫𝓲𝓻𝓽𝓱𝓭𝓪𝔂 𝓫💋𝔂 love. https://t.co/SpCPqqif73